Un hat trick tras 133 días de oscuridad

X. R. C. VIGO

VIGO

CEDIDA

Claudia Martínez, que se fracturó la rodilla en el calentamiento de la ida por el ascenso, reapareció con el Bembrive marcando tres goles y alcanza los 200

29 oct 2025 . Actualizado a las 05:00 h.

El pasado 14 de junio, Claudia Martínez (Moaña, 1994) se encontraba realizando el calentamiento previo al partido de ida de la final por el ascenso a Primera División de fútbol sala con el Bembrive en Guadalajara. Estaba en su mejor momento físico de siempre y había marcado 61 goles en toda la temporada, pero a falta de menos de dos minutos para el partido, todo se vino abajo. «Foi un apoio, nada raro. Ía correndo, apoiei, sentín un crack e que non podía apoiar a perna. Quedei en estado de shock, ese partido case non o recordo. Pensaba que era un pesadelo», recuerda. El equipo, que salió a jugar muy afectado, perdió por 2-0 y ya no pudo remontar en la vuelta, en Vigo. Más de 130 días después, la goleadora volvió a disfrutar de minutos con su equipo de siempre y, para celebrarlo, anotó un hat trick, siendo clave para el triunfo (4-8) de su equipo.

«A primeira semana, a sensación era de inxustiza ou de crueldade en todo momento, por non poder estar no play off e por non poder axudar ás compañeiras. Rabia por non poder desfrutar da experiencia, porque a min encántame competir, e frustración por non poder axudar», recuerda ahora Claudia, que confiesa que tuvo momentos de todo tipo durante el proceso de recuperación.

«A partir da operación, xa notei progreso. Comparado co cruzado, do que me operaran hai 12 anos, isto é máis rápido e os tempos son máis curtos», detalla. Curiosamente, el momento más crítico está todavía reciente: «Hai menos dun mes foi dos peores momentos, porque sentía como que estaba estancada e miraba que non podía axudar, pero o resto, ben, porque notaba que tiña progreso cada certo tempo. Igual era máis o medo por detrás de saber se vas volver ao teu nivel e se o xeonllo che vai responder. Foi tamén un traballo mental de asumir que non ía volver ao mesmo nivel», se sincera.

Las dudas le duraron un suspiro. Dos semanas atrás, ya se sentía cada vez mejor en los entrenamientos, tras comenzar con malas sensaciones en la pista, y el sábado pasado no solo entró en la convocatoria para el partido ante el Meigas, sino que incluso disfrutó de minutos. Claudia reconoce que intentó mantener la calma «e que fose un día máis», pero no fue posible. «Ao final notas que é especial. Levaba tempo sen xogar. Na pista topeime ben, pero aínda un pouco robótica e oxidada, teño que ir collendo axilidade e afacéndome ao ritmo de competición», afirma la moañesa.

Para verse oxidada, no lo hizo nada mal y marcó tres goles. «O primeiro balón que toquei foi para dentro, iso foi un sinal divino. Imaxino que a sorte tamén se traballa e eu levaba traballando meses para poder axudar dende dentro». Verse de corto y en activo fue un subidón después de un calvario. «A min encántame xogar. Se teño claro algo logo da lesión é que eu non sirvo para velo dende fóra, na bancada pásoo fatal», asegura.

Recuperada y sin prisa por retomar la velocidad de crucero, no esconde que le gustaría alcanzar la élite con un equipo del que no tiene pensado moverse después de haber marcado la friolera de 200 goles (con los tres del sábado) en las últimas cuatro temporadas, pero avisa que la liga está más apretada que nunca. «Este ano vai ser súper complicado meterse en play off, a min sáenme seis ou sete equipos para estar aí. Así que, xornada a xornada», un espacio de tiempo demasiado grande del que se plantea a nivel personal. «Aí teño que ir día a día», compaginando su pasión con su trabajo de auditora en la sede viguesa de Deloitte. Una manera de respirar.