Laureano Rodríguez, o meu avó, ensinoume a limar a dor cun sorriso
10 jul 2025 . Actualizado a las 05:00 h.Laureano sempre foi Lano en Baiona. Lembro os veráns da miña infancia. A calor. O cheiro a mar. Parar cada dous por tres baixo o sol porque todos querían saudar ó meu avó.
—Pero ti coñeces a todo o mundo?
—Pois claro!
O camiño de cinco minutos era sempre de quince ou vinte e eu quería ir á praia con el. Alí saltabamos polas rochas. «Ves ese buraco dicía?. Aí vive un polbo». Eu quería atopalos antes ca el, pero sempre gañaba. Non podía nin podo competir cun home que aprendeu do mar a través dos seus ollos azuis.
A memoria de Lano está feita, como a de tantos vellos de Baiona, de salitre. As súas engurras cociñáronse no mar e no río Miño, onde traballou case toda a súa vida nunha balsa sacando a area que deu forma a moitos fogares. «Non era suficiente», dicía. A familia tiña que ter as oportunidades que non tivera el. Logo de mollarse no mar sempre roubaba tempo de sono para ser albanel, garda de seguridade ou chatarreiro. Ten o corpo cinguido de cicatrices dese esforzo, pero non se ven. Están agochadas polo seu sorriso. «Ti sempre estás contento», díxolle un veciño de Baiona no meu último paseo con el. «A vida hai que capeala», respondeu. Foi o mesmo que me dixo cando unha gripe o levou ao hospital. «Matou ao Papa, pero eu quedei aquí», enredaba aqueles días. Nos paseos que comparto agora xa non quero ir buscar polbos á praia. Busco tempo para escoitar as súas historias. Quero que nos paren todas as veces do mundo. Pausar o ritmo e descubrir os seus contos. O outro día leveino a Cangas a coller un barco e non deixaba de mergullar a súa memoria no mar. É eu só podía pensar: «Quérote escoitar e flotar aquí por sempre».