A carón do río había un banco de forxa verde. Montado sobre formigón, resistía os solitarios e duros invernos entre chopos e bidueiros. Ás dez da mañá, como cada verán, eu corría a esperar nel o meu avó mentres facía origamis. Desde a súa vella casa de indiano ata o banco había quince minutos ao meu paso e media hora ao seu. Ás veces, a paisaxe abraiábame. Mentres o río corría como atraído por unha forza invisible que o precipitaba cara ao mar, os raios de sol bailaban na follaxe dos carballos anciáns da outra beira, unha vella ponte de madeira cambaleaba ao ritmo do suave vento que contaba historias remotas de emigrantes que tornaron ao fogar, de xente forte que tras acadar unha pequena fortuna regresaran para construír as súas fermosas casas vixiadas por palmeiras. O ar contoume a historia do meu avó. Segundo se achegaba, ás veces paraba de socato e parecía escoitar o vento recordando a súa historia. Fitaba ao fronte coa mirada esperta e xuvenil, logo os seus ollos apagábanse de novo e, entón, descubríame no banco solitario agardando. Deixaba ver o seu sorriso e apresuraba o paso para repetirme a historia que o vento xa narrara.
Tras sentarse con dificultade, un día colleu unha cartolina para sacar dela con asombrosa facilidade un reiseñor e unha bolboreta mentres explicaba ledo que, «aínda tendo maña, a fortuna é contar cun bo mestre». E falou do seu amigo e mestre Shu Tzu, empresario xaponés que coñeceu en Caracas. Mirou de novo a ponte pola que falaba o vento escoitando quedo como alumno avantaxado. Fixo un xesto e ergueu a bolboreta con ímpeto cara ao ceo e pediume que fixera eu o mesmo co reiseñor. E repetimos o xesto unha e outra vez mentres eu ollaba para el confundido. Xúrovos polo máis sagrado que a fe que sucedeu... Aconteceu que a bolboreta e o reiseñor saíron das nosas mans voando. Marabillado, ollei o meu avó.
—Ves, querido neto, todo cambia e nada queda para sempre.
Esa noite, deitado na súa impoñente cama, meu avó deixou de respirar cun sorriso debuxado nos beizos e unha bolboreta dourada de origami sobre o peito.
Dende entón, cada verán, levo aquela bolboreta retirada das súas mans ata o banco na beira do río e repito aos meus fillos aquilo que meu avó me aprendeu, contándolles a historia do indiano e o mestre Shu Tzu. Mais ben sei que será un día co meu neto... cando esa bolboreta alce o voo realmente cara ao ceo.
Vicente Boado. Economista. Madrid.