Camiñamos, de novo, paso a paso. A lexión dos chamados, camiñamos. Camiñamos. Coma tódolos anos, cando o valentiniano ritmo da páulea voz chama, nós, cara á vella capital, camiñamos.
Outro ano máis volvemos ás festas das festas, á cidade episcopal, á capitalidade da antiga provincia de Mondoñedo, ateigada de romeiros, visitantes e vasalos, porque iso somos nós.
Camiñamos, con entusiasmo, buscando o doce cheiro do polbo, do xamón cocido, dos chourizos á prancha, da carne á grella, do viño, do pan eslavado con férricas augas e amorosamente amasado.
Camiñamos buscando o arrecendo da liberdade que traen os cabalos, eguas e poldros, que baixan dende os montes da contorna, polas encantadas carreiras da Galicia. Seres que nos entroncan co noso pasado, cos contos das meigas, dos pérfidos ananos, dos xigantes de pétreo asubío que noutrora poboaron a Fraga Vella e dos encantos engaiolantes que vagaban por montes, soutos e prados. Xa non camiñan; agora, tan só nós camiñamos.
Camiñamos cara a un Mondoñedo que nestas festas é crisol de culturas. A carón dos coiros para os cabalos queda o arrecendo da caoba, do ébano e o sándalo. A carón das estatuas africanas, os agasallos bolivianos, as alfombras árabes, os lombos de porco embuchados, a cachola salgada e o berbequí do seu rabo. O xamón ben curado colga a carón de queixos belgas, de doces berberiscos, infusións indias, chocolates bolivianos e fronte ás especias chegadas de terras de nomes, para nós, impronunciables.
Camiñamos todos xuntos, coñecidos, familiares, descoñecidos e xente que nunca máis volveremos a ver. Camiñamos por rúas ateigadas, por bares repletos ou por unha alameda ateigada a máis non poder, pero por moi chea que semelle sempre hai sitio para un, dous ou mil máis. As San Lucas son así, cando non colle máis xente Mondoñedo dilata.
Trouxéronme de pequeno, vin só de mediano e de grande, e agora traio meniña pequena, que virá soa de mediana e de grande, que traerá cara á festa nenos que me acompañen. Todos formamos parte deste río inacabable, que cada ano discorre ata a vella capitalidade.
Deixarei de vir, cando a morte me reclame, cando, dende o máis aló, os devanceiros me chamen. Mentres tanto volverei, cada ano. Amigas, amigos, seres reais e inventados, colledes as vosas cousas, apurade o paso, que xa chaman dende Mondoñedo e nós, os seus vasalos, camiñamos.