Antón Blanco, poeta: «Escríbese perseguindo o resultado que nunca vai ser»
AROUSA
O Xiabre e María Zambrano empurraron a este carrilexo a explorar o bosque e o salvaxe na súa poesía
15 oct 2025 . Actualizado a las 11:56 h.Antón Blanco pasou boa parte da súa vida co mar de fronte e a monte as súas costas. Erguer a vista e observar Cortegada e as gamelas repousar sobre as augas da ría. Virala e erguela máis e reparar nos camiños ao cume do Xiabre, apetecibles para explorar a pé ou sobre a bicicleta.
As paisaxes urbanas de Compostela ou de Barcelona, onde viviu e estudou, non deixaron a pegada na súa obra que si se plasma en Ensaio sobre o poema e o mar da morte, onde investiga acerca da figura do mar na poesía, ou no seu último poemario, Bosque, merecedor no ano 2024 do premio Victoriano Taibo.
«Durante unha temporada lin moito a María Zambrano, e ela usaba moitas metáforas do bosque», e quixo indagar sobre ese espazo, máis salvaxe que o mar, no que a vida é menos esquiva do transeúnte.
Por se non quedou claro abondo, para Blanco o poema é un método de investigación. Unha indagación sobre si mesmo, entendendo coma si mesmo o propio poema, «porque o poema vive, o poema respira», o poema fala consigo. Por iso os eus dos versos de Bosque non son o seu autor, senón a obra: «Costoume moito a nivel ético comezar a empregar o eu, porque ten unha connotación difícil de expulsar, parece que é o poeta falando de si. Creo que é o que máis cambiei dende os meus primeiros poemarios». Cando escribe, Blanco investiga «sen unha pregunta clara e sen saber onde vai levarme» a poética, que é o que máis lle chama, como filólogo e apaixonado, sobre todo, da lírica en lingua romance.
«Tamén é un libro do covid», engade, mentres explica como pasou o confinamento en Vilagarcía e ás veces escapaba monte arriba para osixenarse e apañar cogomelos.
Blanco comezou a súa bibliografía con Oseira, hai xa unha década. Dende entón, elementos, personaxes, criaturas habitan os seus poemas, sen chegar nunca a construír unha narrativa. Unha técnica que el define como «algo cinematográfica», pero que deixa figuras memorables, como a pantera, que case come o bosque e dá título ao poemario: «O perfume da pantera, que persegues, pero nunca chegas a ela. Cando escribes, persegues o que nunca vai ser, o resultado nunca vai parecerse á túa intención».
No bosque habitan tamén os paxaros, que parten a lectura en dúas, ou a neanderthalensis, a miúdo axente disruptor da acción: «Gustábame a idea de incluír un humano non sapiens. O neandertal sigue dentro do noso xenoma. Sabemos que era humano, que cociñaba, dialogaba, creaba cultura, sen embargo, seguímolo vendo como algo máis animal. E o poema é a faceta máis animal, máis primaria da nosa voz».
O poema non so investiga. Tamén constrúe lingua e sintaxe, é «un campo de probas». Tamén xoga. Cando a conversa avanza e xa leva tempo falando da súa obra, faise obvio que Blanco goza de xogar coas palabras mentres crea: «Cando aprendemos a falar, a miúdo facémolo con xogos. Repetimos fonemas, experimentamos con eles, cambiamos a orde das palabras. Entendemos así as estruturas existentes e facemos nacer estruturas novas».
Coma adoita suceder cos escritores, o carrilexo adoita volver cada certo tempo aos seus poemas: «Non entendo escribir sen reescribir. É como o rumiar das vacas. Meter, volver sacar». As lecturas doutros autores alimentan a creación, como se pode observar nun poemario salpicado de referencias e citas, moitas delas noutras linguas: «Ler en idiomas que non nos son habituais esperta unha lectura máis pausada, máis poética. Pide máis a pausa e a reflexión».
Por iso, entristece un pouco escoitar da súa boca que ultimamente le menos. Dende que exerce a súa outra faceta, a de mestre de galego. Sacou a praza pouco despois da rematar de escribir Bosque. «Gustaríame dispoñer da ratio e dos tempos óptimos para axudar aos alumnos a aprender como ler un poema». Pero non hai horas nin para iso, nin para ler, e por tanto, tampouco para escribir. «Pero non me preocupa, xa haberá tempo de volver». Sempre o hai.