Os ricos tiñan un coche, deses que cos anos a xente seguiría admirando, e o neno, amparado pola árbore que garda o camiño, observa o vehículo coa curiosidade do gato depredador. «Cando eu medre?». Coa mirada baixo os efectos da fascinación do luxo, do poder, dos zapatos de charol; con aquela rapaza cos brazos nus baixo o astro rei sentada sobre o capó: qué bonito todo aquilo. Mentres os raios cegaban aos que se arrombaban para a foto, o neno, coa sombra fresca do plátano nos ollos, mírao todo coa nitidez do espía ben colocado e compara as súas roupas con aquelas, a súa gorra negra co chapeu claro de fita escura do que se permitía ter tres ou catro sombreiros.
Ese cruce de pernas que xa quixera a Victoria Beckham para as súas mellores instantáneas. A moza casada con cara de nena e co seu colar de perlas envexa de toda canta rabilonga pasaba atrae a mirada do seu namorado, que sorrí coa certeza de sabela súa e saberse seu. Estraña parella: ela tan disposta coas súas medias de seda, el tan abstraído cos seus calcetíns de raias.
Qué dicir da rapariga montada no coche. Agárrase á porta como se quixese dicirlle ao mundo co sorriso pícaro: «Mirade que coche teño». Ela tamén posa, pero non coa elegancia da outra nin coa sensualidade casual da de máis aló. Esta posa coa ledicia da xuventude nun día de festa, no que, vestida de domingo, se sinte a dona dos seus días.
Fixémonos no home sentado baixo a atenta mirada da señora apoiada nel: os ollos fixos no obxectivo, as cellas baixas, engurras de preocupación e tristura das que ninguén ve a causa. Os ombreiros caídos, unha man agarrando á outra; ¿que pasa rapaz? As fotos non rouban a alma, pero reflicten para sempre o que sente.