Declinaba o día cando saíu da casa en completa calma. Enfilou en dirección norte, cara ás hortas, os campos e piñeirais das aforas da vila. As charcas de auga barrosa que se atopou nas pistas rurais e forestais confirmábanlle que de noite chovera. Levaba nunha man unha bolsa de plástico, desas que dan (pagando, como non!) nos supermercados. Ía na busca de plantas e flores para facer auga das herbas, coa que se lavaría na mañá de San Xoán.
E mentres camiñaba empezou a lembrar o que os seus veciños tiñan dito moitas veces e aínda o seguían dicindo del: escribía e aínda escribe artigos para o xornal nos que nada substancial di ou que ás veces ninguén entende o que queren dicir. Uns cantos anos atrás, comentaban que un antigo amor non correspondido e a filosofía o trastornaran. Sen embargo, dese pé xa coxeaba desde antes, desde o momento que notou a visita do anxo da morte e a relixión penetrou nas súas arterias de xeito urxente. E logo, para escándalo dos outros, comezou a comungar case diariamente, agás no verán. Nesta estación, nas festas, cando bailaba coas mozas, os pensamentos carnais e os desexos máis luxuriosos torturábano e aflixíano.
E todo iso e tamén outros impulsos incontrolables levárono a falar só durante os paseos por entre os campos e entre as árbores dos bosques. E por esta tendencia, moitos dos coñecidos, a meirande parte deles, e mesmo os considerados colegas e algúns dos amigos, ríanse del ás agochadas. Sobre esta experiencia, agora pensaba cun suave sorriso na boca que o famoso amor aquel nunca se fixo antigo. Pervivía aínda a súa frescura no seu vello corazón.
Tamén se rían e burlaban de que, cando camiñaba polos vales da contorna, lles dese galletas e falase coas eguas que pastaban nos prados ou estaban nas cortes. Pero sobre todo facíano cando o vían dicir palabras aos paxaros máis miúdos. Case todos opinaban que había algo raro, mesmo algo de tolería, naquel seu costume de deambular polas marxes dos regatos e polos lindes dos piñeirais para admirar as variadas formas dos niños, que abarcaban desde as máis complexas até as máis sinxelas, coma os das rulas. Pero sobre todo sorprendíalles que mantivese conversas coas aves. Dirixíase a todas. Agás ás garzas. Estas nunca deixaron que se lles aproximase. Pero, desde lonxe, observaba marabillado as súas longas patas de arame e o seu maxestoso voo, custoso e lento na súa arrancada. Ríanse igualmente cando na primavera o miraban regresar para a casa cun ramo de flores nunha man, feito preferentemente de xasmín, calas e lirios salvaxes, deses amarelos que medran nas beiras dos regueiros ou entre os brañais.
De súpeto, percibiu coma un zunido no ar. Era o voo nervioso dun paparrugo que cruzou diante del. E véuselle á cabeza o que o visitaba todos os anos cando traballaba na viña de Lara. Entón unha voz falou dentro del: «Chegaba e pousábase enriba da parra. Mirábache e a continuación choutaba ata entre a herba. E logo agarrábase ao talo dunha vella cepa cos dediños da súas finas patas e volvía cravar en ti aqueles ollos redondos e negros coma o acibeche. Un pouco despois voaba até o canedo onde moraba, mais axiña regresaba xunta de ti».
Compartía o dito pola súa voz interior. E comezou a pensar nesa liturxia que un día si e outro tamén representaba para el ese paxariño que loce unha mancha de cor vermella no papo. E aínda que tardou un tempo en decatarse desa función teatral, recordou que este ano non acudiu á cita da viña como nas tempadas anteriores. Mesmo se dixo para si mesmo que talvez unha alimaña puido acabar coa vida desa ave gordechiña cunha pelusa encarnada no seu peitiño.
«Foi unha grande perda para ti», volveu intervir a súa voz interior, que engadiu: «En verdade, sempre mantiveches unha relación secreta cos paxaros. Desde pequeno, o cal foi motivo de chufa por parte da maioría dos chamados teus colegas e compañeiros, pois eles menosprezaban ese paxariño cun parche de cor tella na súa miúda barbela!». Amén.