Pasou Bieito polo catecismo, primeira comuñón e confirmación, como quen pasa polos escenarios dunha obra irreal, gozando da fantasía, esquecendo o texto. A igrexa non o defraudou. E aínda que en cada cerimonia atopaba, sempre, un novo e mellor motivo para o abraio, el adoraba, sobre todas elas, a Semana Santa.
Na súa primeira misa do Mércores de Cinza, sentiu medo como non sentira nin escoitando as historias dos vellos ao pé da lareira.
E na de Resurrección? A entrada, co templo ás escuras e as capelas cegadas por enormes lenzos lutuosos, a bendición do lume na porta, a carrexa do cirio ata o altar... Cando estourou a grande apoteose final, co ruído das estornelas imitando o bruído do vendaval e o bater dos pés no chan, unha éxtase percorreulle cada centímetro de pel, nunha gozosa agonía ata daquela descoñecida.
Se necesitaba máis alento para a súa fantasía, atopábao de sobra no corpo martirizado do Cristo do Desencravo no cadaleito de caoba e marfil, no Paso da Sentenza, ou no bico falso e malvado de Xudas.
E sempre podía contar coa inabarcábel Capela da Alba, ou a cabeza de elefante do muro Norte, que miraba abraiado dende o baixo parapeto de pedra que cerraba o camiño que baixa do Couto ata a fonte do Castelo.
Como axudante primeiro, e despois como encargado das poxas o día grande de Santo Amaro, esforzábase en recordar as caras e os exvotos que cada romeiro poxaba. Sabía que algún día, diante del, se ía producir o milagre, a fantasía da curación. Buscouno tamén, o milagre, nas caras dos penitentes da procesión do Nazareno cando entregaban en ofrenda hábitos e cadaleitos, pero só atopou resignación.
Os anos foron pasando e levaron con eles a fantasía. A rutina da vida cotiá substituíu a esperanza. Ata aquela tarde na que, dando un paseo sen présa e sen rumbo, se detivo na ponte de Santo Antón a apurar as últimas chupadas a un Ducados. Debruzado sobre a varanda, ollaba distraído a auga da xunqueira camiño do mar.
—Ola!, escoitou. Tráeche recordos, lo? Ti non me coñeces, pero eu a ti si. Porque ti es o fillo de Mucha e Senén, non si?
Ao escoitar os nomes dos seus pais, Bieito ollou o home que lle falaba coa mirada perdida no mar de Arousa, pero axiña volveu a súa mirada cara á corrente.
—Pois eu son o que lle fixo o bautismo adiantado á túa nai, preñada de ti. Aqueles si eran milagres, meu!
Xirou a cabeza para preguntar, pero o home, que nunca antes vira, xa desaparecera.
Ramiro Ouviña
Mariño xubilado:
«O mar fixo de
min un lector.
A vida en terra
espertou a ansia
de escribir.
Espremendo a vida