Amiña parella, uruguaia, ficou moi sorprendida cando descubriu que as nosas despedidas eran quilométricas. Ti vas cear á casa de alguén, levantas para marchar, e segues falando. Avanzas polo corredor cara a porta, continúas de cháchara parando a comentar un dormitorio, escoitando unha anécdota do anfitrión. Abres a porta da rúa. Se non vai moito frío aínda lle botas outro parrafeo. Que sei eu, entre que levantas da mesa e consegues marchar ben pasa media hora.
Sole desesperábase. Despedíase e descubría, desconcertada, que marchara soa para o ascensor. O resto seguiamos de latrique nalgunha paradiña, porque sabemos que nesa lenta despedida, apurados pola urxencia do adeus, ás veces saen as mellores historias.
Pois imaxinen que eu estou agora na mesa da súa casa, e me levanto. Despídome por uns cantos meses desta columna que tan amablemente me permite La Voz de Galicia, porque outro tipo de proxecto —feliz e creativo, nada malo— me require de moitas horas e no meu cotío teño tan pouco tempo libre que debo aproveitalo ao máximo.
Nesta sociedade tan dispersa mesmo os xornalistas hiperactivos temos que aprender a concentrarnos de cando en vez. Iso é o que farei: traballar con paciencia para tentar darlles, dentro dun tempo, algo bonito que lles acompañe por días. Así que pensen que simplemente nos acabamos de levantar da mesa e aínda nos queda moito carrete que compartir.
Que teñan feliz ano. Non tardaremos en continuar a nosa despedida, gozándoa ao noso xeito: como un interminable deica logo.