Na Facultade de Ciencias, sección de Matemáticas, fixémonos coa amizade dunha compañeira da Coruña. Chamábase Conchita do Rioseco. Aínda que era algo fuxidía, un día pedímoslle os apuntamentos dos problemas de Álxebra para fotocopialos. Despois aceptou tomar un café nun bar próximo á librería Follas Novas. Unha vez alí, falamos da nosa experiencia persoal na Universidade. Mesmo recoñecemos que ambos eramos un pouco taciturnos e tímidos. Outro día, trala clase de Cálculo Diferencial volvemos ao mesmo establecemento para que nos explicase unhas cuestións que non entendiamos. Mais logo a conversa derivou cara a outras facetas. Admitiu que lle atraían os mozos, pero que só estaba centrada nos estudos. Ela obtiña unhas notas brillantes. Todas as fins de semana ía á Coruña para visitar aos pais e á familia e regresaba o domingo pola noite. De luns a venres, dedicaba o tempo aos estudos.
Noutra ocasión, despois de Topoloxía, a materia que impartía a súper moderna María de los Ángeles, tomamos un café cerca do Campus. Cada vez iamos ampliando o abano das conversas. Algúns días máis adiante, no mesmo escenario relatou unha historia que afectaba a parte da súa familia, focalizada na súa prima Enma. Esta, uns tres anos máis vella ca ela, era filla de Encarna, a maior das irmás da súa nai, que á vez era a nai solteira da súa curmá. Conchita contou a historia así: «Cando Enma e as veciñas empezaron a ir ás festas do verán polos barrios da cidade, a tía Encarna antes de marchar aconsellaba a rapariga: “Non te esquezas, non volvas preñada para a casa. Lémbrate do que che digo”. A miña prima tomaba a chota á súa nai e un día chantoulle na cara: “Non te preocupes, mamá. Agora non é coma antes. Contamos coa píldora!”. E mira ti, paradoxos da vida, ela con 27 primaveras conta con cinco fillos e todos logrados empregando moi diversos métodos anticonceptivos», resaltou cun sorriso traveso nos beizos.
Noutra xornada, logo de realizar unha proba de Xeometría Alxebraica, sentamos nunha mesa da cafetería da Facultade a comentar as preguntas e problemas do exame que nos formulou o profesor Caruncho. E logo aproveitamos para preguntarlle como encaixara a súa tía Encarna o feito de que Enma, sendo aínda tan moza, xa tivese cinco churumbeis. «Está resignada —contestou—, pois polo menos os tres últimos son fillos do mesmo home, co que casou». «Carallo!», murmuramos cara ao chan. Uns minutos máis tarde, cando xa paseabamos por diante da Residencia San Clemente, rememorando a historia da súa tía, a Rioseco comentou: «A sorte foi bastante esquiva con ela. Tivo un mozo que primeiro a empreñou e despois, antes de que dese a luz, abandonouna. El era do sur de Ourense, preto da fronteira portuguesa. Veu traballar nas minas de wolframio de Lousame, un concello que linda co de Noia. Cando empezou a trapichear co wolfram ía moito pola Coruña, onde coñeceu a miña tía. Mais cando soubo que quedara embarazada fuxiu e seica regresou para a súa aldea, onde continuou no estraperlo. Pasaba sacos de wolframio para Portugal, e ao mesmo tempo importaba azucre, café, leite, aceite e roupa: toallas, cobertores e sabas».
Logo dunha pequena pausa, como para tomar un pouco alento, Conchita contou que finalmente a Garda Civil trincou o pai biolóxico da súa prima e este acabou ingresando no cárcere tras ser acusado de roubo. Este feito resultou ser unha pequena recompensa para a súa tía Encarna, que, segundo a sobriña, cando se decatou da sentenza, expulsou o resentimento que acumulou durante unha chea de anos e berrou con todas as súas forzas cara ao ceo: «Deus queira que apodrentes no trullo, desgrazado cabrón, máis que cabrónnnn!». Con todo, ao día seguinte, despois de chorar toda a noite, Encarna vestiuse toda de alivio e dirixiuse á igrexia. Escoitou unha misa e rezou con fervor polo home que a desflorou.