Pedímoslle a Apolo que nos prestara a súa lira e ao final roubámoslla a punta de navalla
03 abr 2025 . Actualizado a las 05:00 h.Sábado, ao carón de Carlos, Encarna e Ana; baixo o cálido sorriso de Moncho e o cariño dun público excepcional no recital da Asociación de Veciños de Carreira, pedímoslle a Apolo que nos prestara a súa lira e ao final roubámoslla a punta de navalla. Quería compartir un dos poemas que lin:
Chegamos entre sangue, xemidos e desgarros,/ afogados, exhaustos e confusos./ Aprendemos a chorar/ para reclamar a atención das sombras borrosas que son nosos pais/ e volvemos a chorar/ polos dentes/ polas pernas/ que saen, que crecen/ entre tiróns e febre e fracturas./ Sentimos o baleiro inexplicable/ polas ausencias/ polas presenzas./ Seguimos crecendo, seguimos chorando./ Chora o ceo no noso primeiro inverno,/ chora o ollo morado/ chora o nariz/ sangue e auga salgada./ E aprendemos/ das costras que nos arrincamos/ das feridas que nos envilecen/ das bágoas que nos afogan./
E tamén/ choran os pais, as nais,/ choran o amigos e as tardes de choiva,/ choramos alcohol, todas las noites./ E secamos as bágoas,/ e as manchas, e os fluídos propios/ e alleos./ E doen, coma cristais no peito,/ os anos vividos,/ e os perdidos./ Doen os días ausentes/ intensos, erráticos./ Dor nas letras, nas cartas,/ dor no traballo, nas colas,/ nas camas.
E cando xa sufrimos de abondo,/ cando deixamos de chorar,/ esquecémonos de quen somos/ esquecemos o que chegamos a ser/ e volvemos a capitular/ de novo,/ e convivimos ca dor dun camiño/ que xa remata,/ desdebúxase/ nunha inmensa lagoa/ de cores apagados/ e partimos lonxe, / lonxe,/ porque deixamos de chorar/ para que outros nos choren.