Poucas cousas me impoñan tanto como o momento de acomodar o corpo espido na paisaxe xélida das sabas. Eses segundos previos! O cuarto sumido nun letargo que non coñece máis consolo que a roupa que cobre a cama. Inverno coa calefacción apagada, agás cando me acompañan corpos que non entenden a excelencia do meu ritual. Deitarse núa —liberar á pel das cadeas téxtiles que a anulan— é o mellor preludio do sono reparador que precisas. Confías en ti, como non confiou ninguén. Sabes que será esa mesma pel a que prenderá o fogar baixo o lenzo branco que te acubille. Liberará, sen tempo ao arrepentimento, a enerxía precisa para sentirte en paz contigo mesma. O mellor presente para rematar unhas xornadas moitas veces densas, compactas como pedras, que precisan un refuxio cálido, que o devezan.
Algo tan íntimo, tan persoal, reconcíliame co universo. Dáme un lugar propio, un Eu en maiúscula, aínda que o espazo sexa tan mínimo como os cincuenta centímetros que ocupo nun colchón amplo de máis para unha persoa soa. Desfruto o encaixe do corpo —o contido—, no continente... sabas, manta ordinaria e colcha. Un subidón, leo na novela O mal costume, de Alana S. Portero, gabando esa mesma sensación. É tan conmovedora a historia que reclamo a súa lectura, unha e outra vez, ata ter parágrafos na memoria.
Ai dos malos costumes!... Ademais do de deitarse núa, que arrepón a moitas mulleres, teño outros —un catálogo persoal oculto ás miradas do mercado—, que me identifican como a muller que son. Alana relata o mal costume de chorar a soas. Tiven ese mal costume, refuxio reparador, reconfortante e necesario, que ao mesmo tempo illa e engruña. Perdino. Perdín a capacidade de chorar, igual que perdín a capacidade de correr, de levantar pesos, de abrir a tapa dun bote de conservas... e mira que teño ganas! A necesidade de chorar está aí, mais cando avella o corpo, a pel reseca, o manancial das bágoas baleirase e a muller que es debe conformarse cos suspiros dos anos, aqueles que recordas tan ben nas vellas —desculpen as señoras maiores— da túa infancia. Ai!... a tía Anxélica. Ai!... a avoa de Lolitiña. Ai!... a siña Engracia! Ai!... a siña Lola. Non eran Ai! de dor, nin de enfado, nin de culpa, non... Eran Ai! de resignación, de aceptación, de condolencias consigo mesmas, de submisa rebeldía... exercicios de aspirar silencios para expirar impotencias. Mal costume.
Ningún dos Ai! que gardo no recordo é de varón.
Marina Losada Vicente
Asesora fiscal, en
situación de aprender
a escribir.