Aquela tarde cando te abracei tremendo, andaban os paxaros aos figos polas eiras
07 dic 2025 . Actualizado a las 05:00 h.Érgueste. O ritual de todas as mañás. Rememoras. Veñen as voces da auga. Escoitáronse cando descenderon sobre as brañas encharcadas dos Miñortos. Foi entón cando vimos como a noite se pousaba sobre a fonte das Fontaíñas. Isto aconteceu despois da conclusión dunha curta tarde de inverno, a que nos acompañou mentres peiteabamos o canaval debaixo do monótono murmurio dos estorniños. Despois dunha pausa fugaz, soaron no aire ecos duns antigos suspiros. Doen os recordos. Aquí, debaixo da densa gomariza da viña, amámonos furtivamente no tempo da vendima. Descoñecía por aqueles días a técnica dos esprais: non puiden escribir no muro da capela o que pensaba dicirche. Pero debuxei o teu nome cun coitelo na miña pel. Para que nunca se pechase, alimentei con cal a ferida. Non sei se arestora perdoaches a miña covardía por non me atrever a falarche dos sentimentos que experimentei naqueles días. Talvez por iso a túa lembranza retorna para atormentarme cada vez que regreso aos campos de Tarrío.
Volve o teu misterioso rostro para provocar unha tormenta, unha febre descoñecida, a milenaria vergoña dunha torpe luxuria. Agardo polo vento do nordeste para que varra as cinzas desta vella tristura ou polo menos que a transforme nunha choiva doce e mansa que atempere o lume culpable que alenta na túa lembranza. Mais prefiro que sobre un caia este inferno se a cambio pola túa existencia flúe o regueiro do amor que non atopaches nas miñas marxes. Aquela tarde cando te abracei tremendo, andaban os paxaros aos figos polas eiras. A Pinta pacía lentamente, serenamente, amarrada a un fungueiro do carro. Ardían as fendas do amor. E naquel intre, un chispazo avisou de que faltaba pouco para que comezaras a detestarme e talvez a odiarme. Como doía sabelo! Pero, que podía agardar quen non soubo transformar unha humilde cabana baleira nun modesto e acolledor fogar? Nin sequera che sentín partir naquela calmosa madrugada cando o sol xa pousaba a súa cara sobre o mar das Viriñas. Mais desde aquel día nunca deixei de facer voar o noso papaventos nos atardeceres de setembro, na hora en que os meniños do aire xogaban despreocupados entre as pólas das figueiras.
E agora, xa na vellez, preto da parra que asistiu a aquel momento último no que nos amamos, véxonos nunha diluída imaxe que nos devolve o espello do tempo cando a tarde vai descendendo sobre os castros de Neixón. Nada temos que ofrecer: amor de antes, de hogano, de sempre. Nada. Só esta paraxe solitaria e esquecida do mundo. O sonoro murmurio dos estorniños sobre o cable, a soidade dos prados da Seara, o voo planeante do miñato sobre o muíño do Rejo, o runrún das ondas do mar lambendo as grosas areas da praia de Agüeiros. Estas pequenas cousas, efémeras, como foi o tempo que durou o noso romance.
Despois de librar os cestos ateigados de acios de uvas na perfia amarrada aos fungueiriños da cascuda, había cansazo nos teus ollos. Pero tamén algo máis: nubes de tristura no fondo das túas córneas. Eran coma dúas vidrieiras desde onde alguén me sinalaba acusadoramente. Marchaches ao día seguinte. Silenciosa, sen facer ruído. Como era o teu costume. Desapareciches. Pero deixáchesme unha tarefa: aprender a descifrar o fondo da pantalla dos teus ollos negros coma unha noite de carbón, aquela que pasei pensando na súa estraña redondez.
Marchaches. Antes de que viñese o amencer. Antes de que o ceo estalase orgulloso na timidez da túa mirada. Antes de que soase o maxestoso canto dos paxaros no silencio da alcoba. Marchaches e fiquei arrasado coma se pasase un incendio sobre nós. Algo me veu socorrer. Pola mañá volvín á vendima, nas parras dos Carriles. Até alí chegaba o alento da marea alta que batía contra o muro da horta do señor Claudio. Relembras estas escenas namentres te miras no espello: no fondo, a cara dun ancián. E interrogas ao aire: que sería daquela moza de cidade de ollos fascinantes, aquela que amaches nun tempo tan afastado coma o da vendima?.