Un pastel suave e doce, como o mel

Unha cousa que teñen estes certames de teatro é que che permiten contemplar moi distintas maneiras de entendelo. Como nun restaurante: unha grande variedade de pratos a escoller. É ben sabido que todo depende do cristal co que se mira; e así a algúns lles gusta, e a outros non.

Catro actrices; un escenario ordenado dentro da desorde: aparentemente, todo desfarrapado. Pero é unha falsa sensación, pois todo está espallado con unha composición. Como se fora un bodegón. De súpeto acéndense apenas unhas luces que nos permiten albiscar unhas siluetas que se moven con graza por aquí e por acolá. Logo, xa a plena luz, séguense a mover estrañamente, mais cunha especie de cadencia, de ritmo. Luces; música. ¡Que fermoso comezo! Véxome inmerso nunha composición estética moi grande, onde a luz, a música e as actrices bailan e debuxan en conxunto a obra que se nos amosa esa noite.

¿Sabedes que? Se tivera que elixir unha cor para definir a ou as sensacións que me produce isto que estou vendo, esta sería: color pastel. Calquera: rosa, verde... pastel. Un pastel suave e doce, como o mel. Non asistimos á típica obra onde a interpretación duns actores conmovan o noso espírito. Nin tampouco a un texto trepidante, sen desprezalo, que me resulte nada especial. Hai aí unha linguaxe poética, nas expresións artísticas de persoas e cousas, moi latina. Mesmo axudadas por unhas marionetas divinamente conducidas, con neve, choiva e sol, que a pesares da súa maxistral manipulación, non lle quitan protagonismo ao demais. E digo ao demais, porque todo está aí: as personaxes, as marionetas, os mobles, a música e, sobre todo, unha espléndida iluminación. Pastel de moka...

Unhas veces son os corpos de verdade e outras os de mentira, quen levan a narración. Unha tal que nos mergulla nunha morea de sensacións agradables, para quen teña sintonizado esa onda. Unha música que acompaña o latexo dos nosos sentires en cada momento.

Un espectáculo estético

Eu atopo esta obra elegante e moi plástica. Por instantes, os seus movementos coordenados sobre o escenario coa luz e a música semellan un exercicio de danza un chisco distorsionada; pero estético.

Os volumes de obxectos e os espazos ocupados polos personaxes, non son planos, senón que ocupan todo o escenario: arriba, abaixo, detrás, diante... Estou asistindo (estamos asistindo) a un teatro creativo, que máis ben é un espectáculo estético, que unha obra ao uso.

Vénme á cachola a pintura impresionista, ou mellor surrealista de Salvador Dalí ou de Magritte, onde as cousas se distorsionan, se supoñen; pero hai unha impresión, un efecto. Unha sensación. Cada palabra, cada frase, cada movemento levan a súa música e a súa luz. Composición artística; bodegón en movemento.

E tamén por momentos fíxome lembrar a Julieta de los espíritus, se cadra pola historia, se cadra polo nome dun dos personaxes e a coincidencia cos seus fantasmas.

Non é o tipo de teatro ao que estamos acostumados (tampouco foron os primeiros deste estilo no FIOT), pero si un fermoso espectáculo que puido gustar ou non, dependendo do grao de sensibilidade, ou receptividade de cada quen. Como na música, como na danza, como no cine.

¿A min? A min gustoume moito. Un pastel.

patio de butacas «las cosas también tienen mamá», de la mona ilustre

---

---

---