Baixo o título de Acróstico, o poeta Lois Pereiro (1958-1996) escribiu en tempos difíciles da súa vida: Somentes intentaba conseguir deixar na terra algo de min que me sobrevivise sabendo que debería ter sabido impedirme a min mesmo descubrir que só fun un interludio atroz entre dous mundos de silencio... Non sei se é este medo manifesto a non ser nada a razón de que moita xente vaia polo mundo lucindo fachenda: «O meu amigo, que é un alto cargo», «o meu contacto, moi importante», «o meu traballo, onde teño un cargo imprescindible», «os meus premios»...
Eu cría que un ser verdadeiramente intelixente había de gardar silenzo sobre estas cousas, porque das cuestións certamente importantes (si, non somos nada) un non precisa presumir.
En fin, non quixera desviarme. O caso é que o outro día un bo número de persoas acudiron a despedir, porque se xubila, a un home que levaba 28 anos seguidos no seu posto de traballo. El nunca quixo saír nas imaxes do xornal (aínda que algunha lle caeu) nin presumiu de saber anécdotas de xente con nome, por moito que as coñecese. O seu foi, por máis que fose guía dun museo, un oficio calado. Día tras día, e ano tras ano, fíxose parte do Camiño de Santiago e dun punto dos puntos máis emblemáticos, O Cebreiro.
Vai ser difícil que as pallozas volvan ser o mesmo sen o home que abría a porta e subía un chanzo para quedar á espreita do que necesitasen peregrinos e visitantes. Alí, de novo calado, salvo cando as circunstancias ou as preguntas o requerían, el ben podería ter feito un estudo sociolóxico que titular: ¡Hai tanta xente que fala sen saber nada! Case tres decenios dan para moito, e aínda que o seu caso pareza lonxe de máis para traelo á Costa da Morte, non o está tanto: é o exemplo de que para quererlle e coidar o Camiño o importante de raíz é ter o ánimo. Tamén de que a sabedoría chega escoitando. Saiban que el diferenciaba ben a fala deste lado da doutro. Un día, no 2010, díxome: «Estes veñen da túa zona, seguro». Acertou. Se pasaron polo Cebreiro e tiran dos recordos, seguramente se dean conta da súa presenza inadvertida. Chámanlle Manolo.