Ata hai uns cantos anos xa moi longos, nalgúns días de verán de moito calor, ou naqueles de agosto nos que se mistura a chuvia co calmuzo, a vella radio de FM daba cando menos o esperabas unha agradable sorpresa. De súpeto, en varias frecuencias, comezabas a escoitar emisoras italianas ou francesas. Duraba un anaco, e despois desaparecía e volvían as do lado, as coñecidas. Nese intre, que me parece aínda hoxe inexplicable, entrabas como nunha curvatura espazo-temporal. E sentías, en pequeno, a emoción de Jodie Foster en Contact cando escoitaba os sinais cadenciosos dos seu campo de radiotelescopios. Claro que aquelas ondas estranxeiras tiñan que ter algunha explicación máis terreal: en vez dunha radio pirenaica, a cuestión debía estar nalgunhas antenas do Pico de Meda. De feito, ese estraño fenómeno -que menos mal que puiden compartir con algún veciño para así ter testemuñas e evitar xestos compasivos- comezou ao pouco de que fosen colocando as parabólicas aló polo 97. Así que, ou era un fallo técnico, ou un controlador cachondo que, en visitas anuais, gustaba de abrir a billa das radios internacionais para ver se alguén daba con elas, e sumilo na incertidume misturada con ilusión.
Pasou, xa dixen, uns anos. Sempre nun día quente de verán, coa radio do coche, a deshora. E desapareceu. Aínda agora, ás veces, doulle ao scan a ver se pilla algo como se buscase unha estrela fugaz, pero paréceme que tanta dixitalización matou aquelas ondiñas de fóra.