orreu Luís Sepúlveda. A min impórtame tremendamente a morte dun estraño coma el. Coa súa partida morre tamén un pensador, un humanista fiel ás súas crenzas. Compartín con el as tardes da adolescencia, namorándome perdidamente nas páxinas dos seus libros da Patagonia, ese territorio virxe e inaudito que comparten Chile e Arxentina. Case que sinto cando o rememoro a humidade da selva no padal.
Eu comparto con vostedes que chorei moitísimo cando José Antonio Bolívar Proaño tirou o corpo da loba ao río, chorando de xenreira, de rabia contida ante a insolencia humana. Creo que, en parte, todos, algunha vez nas nosas vidas, fixemos ese acto metaforicamente. Matar algo fermoso por inercia, polo simple feito da imposición social. Por iso, Sepúlveda facía maxia. Retrataba a idolatría da Humanidade polo amor tal e como fai José Emilio Pacheco na literatura mexicana, pero tamén facía máis. Ensinábanos a ruindade da nosa especie fronte á natureza, mostrábanos a inclemencia dos mal chamados turistas, eses que chegan sen respecto, rompendo as leis e as costumes colectivas dun pobo.
Penso que todos deberiamos ler a Sepúlveda algunha vez na vida. Eu fíxeno aos trece anos, debaixo do hórreo da miña casa, tal e como fixen con moitos libros de García Márquez e os Buendía. No mundo no que vivimos, é imprescindible darlles aos nenos ferramentas para que lean. De ignorancia tamén se morre, lentamente. Permítanme pois que me considere unha afortunada. Viaxei moito estes anos a través dos libros sen moverme da miña Gándara natal.
Hoxe, se Luís Sepúlveda estivese con nós, sei que diría sobre a desescalada: «Malditos gringos, que o destrúen todo!». E non estaría falando dos americanos, senón da barbarie humana por antonomasia.