Onte saín de noite e tiña varias chamadas de miña nai que sen querer obviei. A preocupación notábase cando lle chamei de volta. Así soaban os teléfonos no accidente de hai uns días en Xove, incesantes, como preludio da traxedia que máis tarde coñecerían seus pais. Coido que, como fillos, xamais saberemos o que sente ata que ocupemos a posición de pais no ciclo da vida. Os accidentes de tráfico segaron tamén moitas vidas novas na Costa da Morte, nas nosas memorias casos que nunca esqueceremos. Apenas ese segundo que cambia todo o transcurso de toda unha vida para familias enteiras que se somen na depresión máis absoluta. O outro día falando, souben dunha moza que tivera un accidente preto de Vimianzo, quedara en coma e nunca máis souben dela. Contábanme o outro día que súa nai loitou con uñas e dentes e que actualmente é capaz de facer unha vida case autónoma a pesares das eivas que lle deixou o accidente. Pregúntome que non farían nosos pais por nós, por sacarnos a diante, a pesares de sacrificar nese proceso a vida propia. Vendo o caso de Ana Obregón plantéxome se é producente esixir que alguén viva co único propósito de paliar a dor allea. Eu penso que a perda dun fillo é unha ferida que xamais cicatriza, a pesares de que se maquille por fóra, por dentro é unha chaga adoecida. Neste mundo onde cada vez fuximos máis da dor, parece inhumano que familias coma as de Xove teñan que pasar por calvarios así. Ningunha palabra de consolo é suficiente nin existe explicación racional para arrebatar catro vidas de cheo. Tampouco valen agora as leccións tardías e os comentarios acusadores. Suficiente teñen coma que nos creamos os simples mortais xuíces e eruditos. O destino é unha estrela caprichosa