Unha obra de sensibilidades variadas

Para contar ben hai que ter oficio, pero tamén é moi conveniente en calquera manifestación artística posuír unha sensibilidade especial. E no teatro, independentemente do resultado final, encontramos múltiples ferramentas para desenvolver esa diversidade de sentimentos tan humanos.

Este é un bo resumo. Por exemplo Kukas, que monta Guernika, unha xoia de cinco minutos para denunciar os efectos das guerras na natureza, e homenaxear a Picasso, cuns elaborados monicreques que mesmo parecen vivos dentro dun pequeno teatro de guiñol. Ou o clown Guillem Albá que en Ma solitude cunhas mans de goma e un moneco consegue tocarnos a fibra e encher de tenrura os corazóns máis duros, como de feito consegue que lle lata a ese monicreque nunha escena que engaiola. E podemos seguir con Caxoto e Gema Santos, que contan en lingua de signos unha historia de amizade e superación para os nenos. Falamos de inclusión, tan necesaria en todos os ámbitos.

Non me podo esquecer do pallaso Roi Borrallas, que cal Alicia a través do espello, terminou a súa actuación cun número glorioso no que usando espuma é capaz de crear mil caretas.

Nin de Vero Rilo e Santi Cribeiro co seu acordeón enchendo de música e contos de sempre unha noite que terminou co rock de Adhara & Ritman. Todo un mundo de variadas sensibilidades que con maior ou menor acerto fixéronnos sentir que a vida é algo máis que traballar, comer e durmir.

O PEQUENO PONI, de Paco Bezerra e Redrum Teatro

Pararemos con detalle nesta estrea que esperabamos con moito interese sobre todo polo tema do que trata, polo recoñecido prestixio de Paco Becerra e pola traxectoria de Redrum Teatro. Hai que dicir que son moi valentes enfrontándose a un problema tan preocupante como é a violencia e acoso infantil nas escolas baseado nun feito real.

Un conflito que afecta ás vítimas, verdugos, familias, estamentos educativos e sociedade en xeral. Aínda que xa existen protocolos para actuar, a maioría das veces non se aplican correctamente polas dúbidas que suscita o estigma de quedar marcados por feitos tan aborrecibles.

Neste pequeno poni a temática da que falamos está perfectamente definida e as contradicións moi ben expostas, fundamentalmente as que teñen os propios pais entre si e co fillo maltratado e as que teñen coa dirección educativa e a xustiza.

Outra cousa é o xeito físico, interpretativo, de contalo. E penso que neste aspecto a obra está pouco traballada. Pode ser que por ser a estrea os actores estivesen especialmente nerviosos e non foron capaces de meterse no papel. Pode ser tamén que o director, Alex Sampayo, non quixera darlle máis dramatismo a un tema xa de por si bastante cru. Pero que os protagonistas actúen como autómatas dándose as replicas como se estivesen nunha lectura de ensaio, a excepción da primeira na que se piden un bico, e que se note tanto que lles costa moito interiorizar sentimentalmente o texto, foi unha pena. Agora ben, son bos profesionais e seguramente saberán corrixir eses defectos. En todo caso é a miña opinión. A maioría do público aplaudiu con ganas.

Tampouco me gustou a escenografía, pero xa sabemos que os gustos son sempre persoais. Si me encantou esa idea das butacas que ían separando segundo eles se distanciaban. E a traca final de Disney World para esquecer. Seguiremos contando...

Saúde e larga vida!

---

---

---