Nomear a Xosé Iglesias é dicir algo máis que poesía, é falar do mar, de mans cheas de durezas e salitre, de sentimentos profundos, de soidades embarcadas na noite oceánica, de pintura, de escultura, de buguinas a soar que espertan sereas e falan cos cetáceos que viaxan con rumbo descoñecido. É falar deses artistas completos que se expresan por propia necesidade vital para contar todo o que atesouran dentro dun corpo cheo de escamas. Non coñezo moitos creadores así por estas terras. Quizais, entre outros, o finado Paco Souto, ou Modesto Fraga, poetas de sangue quente que aprenderon de nenos a nadar nesas augas frías da Costa da Morte. Un lugar incomprensible onde as actitudes diletantes perecen baixo a forza dos elementos. Aquí hai que aprender a loitar contra as mareas se queres ser un máis do lugar.
Así o fai este poeta cando viaxa no seu Leviatán ata Illa Lobeira cargado de amigos, música e versos, ou cando navega, por vocación mariñeira, na procura do sustento que o noso mar regala a cambio de tanto esforzo. Coñecino no outono de 2014 na Aldea do Couto, santuario pondaliano. Alí fomos invitados un grupo de carballeses a presentar o libro Contos de taberna e coincidimos cun poeta, descoñecido para min, que presentaba Transfusión oceánica. Só o título xa esperta inquedanzas de todo tipo, pero escoitalo recitar púxome a espiña dorsal dereita como facía tempo que non pasaba. Sensación ben difícil de definir e comprender se non é propia.
Esta semana, por fortuna, escoiteino recitar no Casino 1889 poemas de Atlántico Norte, chamádeme Ismael, un libro que recomendo. Un exemplo: É a hora / de dicirche que te quero. / Síntome ás veces cadáver. / Esqueleto sen auxilio...
Un pracer coñecerte e lerte, mariñeiro!
Eu, o vento,/ eu, o vento...