Especial Festas da Xunqueira | Párroco en Vilagarcía, a Xunqueira foi o seu primeiro destino tras ordenarse en Santiago
13 ago 2024 . Actualizado a las 05:00 h.Manuel Couceiro Cachaldora (Rentería, Guipúzcoa; 1968) é o cura das parroquias da Xunqueira, Cornazo e Fontecarmoa, no municipio de Vilagarcía, no que leva xa 27 anos. Tamén dá clase de Relixión en dous institutos, e dende hai doce anos é o presidente da Fundación Galega contra o Narcotráfico. E na noite de hoxe martes sumará unha honra máis no seu extenso currículo: a de ser o pregoeiro das Festas da Xunqueira de Cee. Moitos coñéceno como «o cura dos fulares», porque usa moitos, sempre, e tamén bufandas, pola necesidade que ten de protexer a gorxa.
—Cura dunha Xunqueira e pregoeiro doutra Xunqueira. Curioso, non?
—É bonito. Aínda que eu son de Donosti, como cura empecei e medrei na Xunqueira de Cee, e despois, o cardeal Rouco mandoume para a Xunqueira de Vilagarcía, que son as únicas dúas Xunqueiras en toda a diocese. A de Cee é unha auténtica raíña e señora, e a de Vilagarcía é das máis novas. Máis nova ca min. porque naceu no ano 73.
—Vostede é vasco de nacemento, pero eses apelidos delatan orixe galega.
—Claro, como tanta xente. A quinta provincia galega está en Trintxerpe [Guipúzcoa]. Meu pai é da zona do Pino, e miña nai é de Ourense. Miña nai marchou aos 8 anos para Oñate, e meu pai despois da mili xa foi para alá. Os apelidos son galegos, pero a alma, o espírito e o talante son de aló. O meu carné pon Rentería, Donosti.
—Por que o convidaron como pregoeiro? Algún motivo especial hai por aí, non?
—Iso haillo que preguntar a quen me chamou e a quen me propuxo, a alcaldesa. Non creo que sexa por falta de pregoeiros, porque Cee é terra de artistas, de músicos, de políticos, de xente de alma grande. Para min Cee, e para un cura, a primeira moza é a primeira parroquia, e soe marcar moito. Dende setembro do 93, que alí empecei con Manuel Vázquez Formoso, fun todos os anos á novena, a predicar. Levo 30 anos indo, tamén na pandemia. Eu, en Cee, síntome con certo arraigo. Marchei de alí, pero a miña vida, experiencia e progreso espiritual ten moito que ver con esa parroquia, con ese pobo, e supoño que por iso pensarían en min.
—Moito vínculo, daquela, e tamén un orgullo.
—Home, si. Para min é un reto. Eu estou acostumado a dar clases, a facer dinámicas, a facer retiros, charlas, homilías. Pero un pregón... E e que un cura dea un pregón nestes tempos, pois xa me entende. O feito relixioso, o tema do clero e o mester da clerecía non é que estea moi en boga na actualidade en Galicia ou España. E iso di moito da alcaldesa. Pero, para min Cee, antes de nada, é don Manuel [Vázquez Formoso, falecido no 2018]. Cando penso en Cee, fágoo primeiro no cura que me acolleu. Para min foi un todo terreo da pastoral, un mestre, un testigo e un amigo. Tamén penso na fonda Victoria, na ría, nos peixes, e nas boas tardes, pero sobre todo penso nel. Deixou moita impronta en Cee e nos curas que os coñecemos.
—Sen descubrir o pregón, suponse que falará un pouco de todas estas cousas.
—Eu mirei, porque nunca dei un pregón. E o pregón é unha especie de carta de amor entre Cee e mais eu. Non vou descubrir nada, pero vou a dicir o que entendo que, para min, Cee, e o ben que o pasei alí. Usando a miña formación, a retranca, e o meu humor, que sempre é bonito, e non ácido. Iso para min é un pregón, non só ser esaxerado nas virtudes dun pobo, ou da tortilla ou da lamprea ou do que sexa. Son as festas do pobo no seu conxunto.