Por cousas da vida e, sobre todo, do traballo, coincidíronme varias visitas no último ano e medio ás institucións da UE. Varias: Parlamento, Comisión, Comité de Rexións, algunha dirección xeral... Paseando por elas, falando coa súa xente, é inevitable pensar, de primeiras, que lonxe queda todo iso da nosa vida cotiá. Altos funcionarios que se manexan varios idiomas, visten traxes caros e dominan conceptos tan específicos... si, que lonxe nos quedan.
Pero, de segundas, xa non. Por alí, pola Comisión e agregados, deciden a onde van caer cartos que, sen sabelo, tocamos case a diario, dende o abastecemento de auga de Carballo ao Fórum, dende os paseos para peóns e bicicletas ata as obras das pontes e do Anllóns para evitar inundacións. Cursos de formación ben diversos, saneamentos, investimentos para a cultura... Poste a pensar e saen contas, xa de terceiras, millonarias, do feito nos últimos anos na Costa da Morte con cartos que chegaron de aí, de Bruxelas. Un funcionario ou funcionaria estampou a súa sinatura nun papel que antes pasou por outros coma eles e dixeron que si, vamos permitir que se fagan esas obras nese recuncho. E noutros. E aínda hai que renega constantemente de Europa, así en xenérico, como algo intanxible, inerte, espectral. Pois non: son xente coma nós —algunha de por aquí, por certo— que dedica tempo a estudar que se fai e que non. E, percorrendo despachos e pasando polas beiras das ventás, xogaba a adiviñar a cal lle tocaría aprobar ou non algo deses quince millóns en total que vai pedir Carballo no pleno de hoxe. Ou de calquera outro lugar. Si, a Bélxica de Tintín e de Magritte témola máis preto do que pensamos.