Esa mañá, diante do xulgado de paz de Cee, emerxeu aquela palabra, subversiva, no medio do silencio. E a miña mente comezou a viaxar, imaxinando a vida daquela muller descoñecida para min que de seguro fora avanzando pregada sobre si mesma a través dunha vida gris e mutilada, sobre a que pesaran o medo e a resignación. Unha muller que pode que tivese sido unha forza da Natureza antes del, máis grande que a vida, e que talvez se preguntara mil veces que deidade dispuxera as cousas daquel xeito para ela e por que.
Pode que falase con versos agochados para calmar a súa alma ferida, berrando «Ves»? Non ves esta ferida evidente nos meus ollos cando estou nunha gaiola?
Non ves a pena, a loita, a guerra? A miña ferida silenciosa. Quen puidese descoser este tempo perverso tecido así, dar marcha atrás e volver á alma antes do medo e da dor, da impotencia!».
Pode que berrase con versos calados. Pode que falase dos fillos, máis invisibles aínda. O neno vive a angustia da nai e faina propia. E non será quen de distinguir o adecuado do inxustificable. Dicía Wordsworth que o neno é o pai do home. O que somos agora afunde as súas raíces no noso pasado.
Novembro é mes de dúas datas importantes que van da man: o Día da Infancia (20N) e o Día contra a Violencia de Xénero (25N). A chamada está clara. Que as voces das mulleres non sexan versos calados. Que saibamos escoitar e protexer tamén á infancia, o noso ben máis sagrado. Que cada berro, cada pequena luz que acendamos sexa unha promesa de que non permitiremos que a indiferenza nos adormeza. Porque, cando unha muller ou neno son feridos, soa un tremor da terra, e é ese tremor o que debe empuxarnos, xuntos, a romper dunha vez este ciclo de violencia e silencio. Só así, algún día, poderemos escribir un novembro que non doia tanto.