«Pouco a pouco, logo dun comezo frío, a mestura de xestos, brincos e máis lerias, comeza a interactuar co público»
24 oct 2017 . Actualizado a las 05:00 h.N«O mimo é o poeta do xesto que loita contra a ditadura da palabra». «É o silencio que fala». Citas de Carlos Martínez, famoso e premiado mimo español.
O teatro é espectáculo, pero non todo espectáculo é teatro. Como por exemplo o que toca nesta noite de FIOT: Okidok, dous artistas que nos asombran cos seus diálogos (case) silenciosos, as súas habelencias e artes de ben facer. Así cúmprese, ou mellor dito, xustifícase a letra I da palabra FIOT, porque ben sabedes que vén de internacional. Okidok son belgas e coido que non saben unha palabra de español. Maldito se lles fai falla: traballan coa linguaxe internacional dos acenos, que non son outra cousa que palabras imaxinadas.
O xénero «clown»
Hai unha morea de FIOT, utilizando neste caso o FIOT, como unidade de tempo, tiven ocasión de ver a Leo Bassi (non confundir con Leo Messi, chiste fácil), no fenecido, pero recordado Cine Rega. Era boísimo! Mollounos, mofouse de nós, púxonos medo e levounos, ó teatro enteiro, á rúa. Si, á rúa, todos xuntos tras del, como un frautista de Amelín. Todos á rúa. Realmente espectacular, no sentido máis literal que se lle poida dar á palabra. Algún haberá que aínda lembre aquela tremenda noite.
Pero eu non estaba cómodo, aquilo non era teatro (mira que o teño dito veces), o teatro para un festival de tal nome, aínda que algúns así o poidan considerar. Pero si un magnífico espectáculo. E desde aquela, cunha certa frecuencia, cada tanto tempo, vén ó FIOT un clown, un mimo ou un sucedáneo de Leo Bassi. Hoxe tocaba.
Así a todo, cómpre dicir que tamén aquí, nesta parcela das táboas, tamén aquí hai diálogo. Un xeito de falar sen palabras. E segundo amosen maior ou menor tino, conseguen que a nosa imaxinación vista o sobrio escenario de panos e lucida decoración. Que poñamos nós as cousas que faltan, personalizado. Que vexamos o que é invisible. Como un xogo. E tamén pode (que non é obrigatorio) haber unha historia, unha a modo de relato que nos é doada de entender. E así, como no teatro, hai sorpresas e acción. Tamén risas, se cadra a súa maior pretensión.
Alma de cativo
A medida que transcorre o tempo, voume aburrindo, pois o seu humor non me alcanza. Hai que ter alma de cativo para gozar deste humor tan sinxelo. Mais é ben certo que ese espírito infantil ou xuvenil, está aí dentro de nós, malia que esmagado polos anos, permanente. E dispárase cando apertas o gatillo oportuno. E así foi, que unha parte do público esmendrellábase de risa. Pois mira, queda ben. En ocasións, unha risa totalmente desbordada, imposible de conter, espallábase polo patio de butacas. Pero que condenadamente contaxiosa que é, recoiro!
Pouco a pouco, logo dun comezo algo frío, a mestura de xestos, de brincos e máis lerias, comeza a interactuar co público. Chega un momento que se establece un diálogo entre o escenario e o patio. A partires dese momento vai todo rodado. Realmente o público está pasándoo ben. De feito, coido que o mellor momento conségueno eles, nos derradeiros cinco minutos de representación, cando xa as luces acesas, e con parte do respectable xa marchando, seguen a enredar no escenario (¿improvisando?), con tal éxito que a xente para e, de pé, continúa o xogo e continúa a rir. Está claro que foi unha función entretida, ¿non é? Nunca tal cousa se vira... Misión cumprida.