Pedro Feijoo, escritor: «Sempre, sempre busco compartir unha verdade»

Vigués do 1975, o rastro de Pedro Feijoo haino que pescudar hoxe naquilo que escribe, e non é pouco. «Entreguei as armas e firmei a rendición», di sobre a súa faceta como músico, por máis que algún proxecto ben recente leve o seu selo no anonimato. Os lectores falan agora de Pedro pola súa última novela, Onde nacen as bestas (Xerais), publicada tamén en castelán por Ediciones B. Feijoo estará este vindeiro sábado 6 de setembro na feira de libros do castelo de Vimianzo, parte da programación Vimianzo M.O.L.A. Compartirá tempo de conversa con Ledicia Costas (19.30 horas) no seo dunha intensa fin de semana que levará ademais a Soneira outros nomes claves na literatura galega e estatal.

—Vén a Vimianzo e hai nada pasou pola Praza dos Libros de Carballo. A cultura move xente.

—Absolutamente de acordo. Sei que hai un discurso pesimista, derrotista, pero non podo afirmalo. Eu só podo falar dende o optimismo e o agradecemento. Están pasando cousas chulas nas cidades, pero tamén en lugares máis pequenos. Tanto en Vimianzo como en Carballo teño tido xa boas experiencias. Estiven con rapaces, pasei coa banda Lamatumbá polo Asalto ao Castelo... Polo que me queda na memoria, debino de pasar realmente de marabilla.

—A actualidade puxo o foco en «Onde nacen as bestas». A figura de Romasanta é central, pero tamén o rural, e os lumes...

—Este ano está a ser moi escandaloso, pero os lumes ocorren ano tras ano. Para escribir esta novela pecheime case un ano en Rebordechao, para meterme no cotiá da aldea. Tarde ou cedo atopas lumes. Estando alí entendín aínda máis por que arde o monte. Era unha irresponsabilidade non tocar o tema, mais o que non imaxinaba era que habería esta hemorraxia de lume infernal.

—Ten unha voz doce, donda. Que o levou a confluír nesta novela negra con selo tan propio?

—Teño días... [ri]. O que me obsesiona dende sempre, dende a primeira novela, sexa negra, azul ou marrón, é entreter. Unha vez cómodos nese proceso, procuro que non sexa gratuíto, un mero jiji-jajá. Eu busco compartir unha verdade, algo que me preocupa, que non entendo, que quero poñer negro sobre branco. Vese en Ninguén contará a verdade, ou en Un lume azul: se descubro que está a pasar isto, e eu teño o altofalante deste oficio, non contalo sería tremendo. Pero fagámolo de xeito entretido.

—Vaiamos a Romasanta, o mal chamado home-lobo de Allariz. A fase de documentación tróuxolle neste caso un batacazo?

—Ao contrario. Se un personaxe coma ese queda en ser só o pensabas, o tópico, o clixé, o mito, entón sería algo coxo, pobre. Cando recibín a proposta da miña editora arredor do Sacaúntos, eu tiña esa idea que todos tiñamos. Pero a persoa real baixo a personaxe é mil veces máis interesante e rica, unha persoa pedindo a berros ser escoitada, un regalazo. O referente do lobo foi unha xogada maxistral que funcionou no tempo e no espazo. Manuel Blanco Romasanta chegou a ser noticia en Nova York, México, Arxentina... Hoxe todo se viraliza, pero no XIX iso era impensable, e el soubo converterse en toda unha celebridade.

—Non lle dá pudor que logo os veciños o lean, critiquen...?

—Dá, pero sempre pido permiso. Podo mencionar á señora Flora, ou ao seu marido Césimo, que faleceu tres anos antes de que eu chegase a Rebordechao. Na novela volven estar xuntos. Dos 93 anos que ten ela, igual 80 os botou ao seu lado, falaba del todos os días. Ou Pepe Varela. Iso que lle di ao investigador da cobertura foi o que me dixo a min cando cheguei. Estaría ben publicar o makin of!

—Non lle parece suxerente o nome da Costa da Morte como para armar aquí unha novela?

—Podería ser, perfectamente. Xa teño unha chincheta no mapa, mais desta vez non vai aí. Durante moito tempo buscáronse historias que nos seducisen fóra, pero unha das marabillas deste país é que pegas unha patada e saen centos de historias. En Galicia, materia prima, a que queiras. Para escribir Onde nacen as bestas precisei case ano e medio, vós veredes se me queredes aturar aí tanto tempo...

—Cal diría que é a novela que enganchou aos lectores para logo querer ler todo de Feijoo?

—Móllome, e diría que son dúas. Un lume azul, na súa edición en castelán, foi un antes e un despois. Algo similar está pasando con Onde nacen as bestas, un chanzo máis. Aínda así, a primeira vez que tiven esa sensación, e acostumo responder pola percepción dos lectores, foi con Os fillos do mar.

—Para min, foi un título diferente: «A memoria da choiva».

—En Galicia funcionou moi ben, é certo. Creo que foi a novela con máis exemplares vendidos en galego. A versión en castelán, por cambios editoriais, quedou no limbo anos, e cando saíu inicialmente, foi nunha editorial pequeniña.

—Sente o peso de que agarden de vostede unha obra sempre mellor que a anterior? Que tamén se cree unha lenda?

—Lenda non creo, pero peso xa digo que si, que o sinto.

—Mais ás veces semella que o «súpervendas» se deosta. É unha sensación falsa ou real?

—E tanto que é así! Nisto eu tamén tiven a miña viaxe persoal. Son consciente de que tiven sorte. Xa dende a primeira novela funcionou. Con Os fillos do mar chegamos a case unha reedición por semana. E logo vin como se ía publicando que que necesidade tiña Galicia de ter bestsellers? Que que necesidade tiña Galicia de xénero negro? Eu, que non viña con intención de ensinar nada, senón de sumar, non entendía aquilo... Que podía ter de malo engadir 20.000 lectores a un sistema literario que non ía sobrado deles? Agora vivo á marxe diso, e o único que fago é alegrarme do que me ocorre, dos libros vendidos.

—Cáusalle rexeitamento a etiqueta esa de «noir», «negro».

—Non. Pero cando Domingo Villar [co que tiña fonda amizade, ao que confesa seguir botando de menos, sen ser aínda conscientes do baleiro que deixou] publicou O último barco, houbo como un búm. Téñoo falado con Ledicia Costas: ela, cunha longa traxectoria en literatura infantil e xuvenil, pasou a ser catalogada no ámbito do negro por Infamia. Dixen que non quería ser incluído nesa lista se se esquecía aos referentes: Villar, Diego Ameixeiras, Carlos Reigosa, Aníbal Malvar, Fran Fernández... Polo demais, como canta Paul Simon, You can call me Al...

—Ser un fenómeno editorial requirirá produción constante. É un aliciente ou unha lousa?

—Para min, unha presión. Sofres, é un sufrimento instintivo, mais ao final algo fai clic. Tomo o traballo moi en serio.

---

---

---