Andrés Bouza, exfutbolista: «Viña da batalla e Óscar Gilsanz descubriume un fútbol máis bonito»
CDLUGO
Foi unha das grandes xoias da canteira do Lugo e deixou pegada no Vilalbés, Castro, Betanzos, Ribadeo e Sporting Pontenova, ao que tamén adestrou
31 mar 2025 . Actualizado a las 05:00 h.Nos veteranos do Garabolos, Andrés Bouza Cerecedo (Lugo, 1983) segue deleitando co seu fútbol. Ese mesmo que o convertiu nunha das grandes esperanzas da canteira do CD Lugo a comezos de século, fixo que o tentara un Racing de Santander entón asentado en Primeira e lle deu un rol capital en clubs como o Racing Vilalbés, Castro, Betanzos, Ribadeo e Sporting Pontenova, ao que tamén adestrou.
Tras pasar de porteiro a goleador, é recordado como un dos centrocampistas máis dominantes do fútbol galego. «Aínda que nacín en Lugo, meu pai é da Pontenova e miña nai de Riotorto, e sendo nenos fómonos vivir alí con ela. Miña nai creou o Cárnicas Río para que nenos como meu irmán Luis e eu tiveramos que facer, e, como daquela non había equipos en tódalas vilas como agora, viñan da Pastoriza, Lourenzá, Castro de Rei, Friol... O primeiro ano xoguei de porteiro porque non había quen se puxese, pero ao seguinte xa había uns cantos candidatos e pasei a xogar», relata.
«Penso que non o facíamos mal. Incluso houbo un ano que a xeración de meu irmán gañou unha liga benxamín», detalla o maior dos Bouza Cerecedo, que pouco despois recalaron na Residencia lucense. Andrés tamén xogou a Liga Galega no Racing Vilalbés antes de recalar no CD Lugo, onde varias lesións e outro paso pola Residencia «nun ano no que estudaba en Meira e non podía adestrar» non lle impediron destacar pronto. «En pouco menos de dous anos tiven tres operacións de xeonllo e pube. Lembro que esas lesións me cambiaron como xogador, antes golpeaba moito mellor o balón», di un home que debutou na Segunda B sendo xuvenil de segundo ano e colleu galóns nun Lugo case en ruína en Terceira.
«Era unha época mala do Lugo, antes da chegada de Bouso. Cobraba pouco, pero con Quique Prado xoguei bastante. Os propios xogadores íamos pola rúa pedindo colaboración e un ano viñera o Dépor xogar un partido para recadar algún carto. Teño gardada unha foto quitando a pelota a Munitis nese partido no Anxo Carro», conta un Andrés que, naqueles tempos, rexeitou unha oferta do Racing de Santander. «Meu irmán era bastante máis lanzado ca min e si foi para alá, pero eu non me atrevín, era un pouco a perla da canteira, estaba cómodo. Se o día de mañá a meu fillo lle chega unha oportunidade así, animaríao, sempre hai tempo de volver. Luis viñera ese mesmo verán xogar un torneo de fútbol-7 e progresara un montón no entendemento do xogo», razoa un exfutbolista que acaba de ser pai.
Unha cesión no Racing Vilabés supuxo a despedida do club albivermello dun Andrés que despois contribuiría a ascensos a Terceira División do Castro, Betanzos e Ribadeo. Do club coruñés garda un inmellorable recordo do actual adestrador do Deportivo, Óscar Gilsanz: «Parece ser que nun partido contra eles cando estaba no Castro lle gustei. Non creo que xogara especialmente ben aquel día e ademais daquela era un mediapunta que metía bastantes goles e el queríame para xogar máis atrás. Viña da batalla e con el descubrín un fútbol máis bonito. Sempre digo que foi o mellor adestrador que tiven e alégrome moito de que lle chegase esa gran oportunidade no Dépor e lle vaia ben».
Tras varios anos chamándoo Manolo Vilachá e xa sen Gilsanz no Betanzos, ao Pepe Barrera chegou no 2012 para vivir catro anos «incribles». «Manolo era moi listo, non se meteu na forma de xogar, e no Ribadeo tíñamos un grupo espectacular e de nivel, con xente como Rafa Casanova, co que xa coincidira no Lugo. Esa inercia mantivémola en Terceira e estivemos moi preto de xogar o play off», di Bouza, que foi elixido mellor xogador da Preferente no ascenso do 2014 e, tras unha grave lesión de xeonllo, ofreceu os seus últimos bailes no Sporting Pontenova.
«Levaba uns anos adestrando alí á base e tiña ilusión por xogar con amigos e xogadores que levei, pero gañamos a Liga e a Copa en Segunda Rexional e Dani Moirón lioume para botar un ano máis. Despois da pandemia aínda volvín descolgar as botas para botar unha man tras ser o adestrador», conta sen descartar volver federarse nun futuro preto. «Creo que son moi traballador e, co paso dos anos, arrepíntome de non haber xogado máis tranquilo. Amilanábame un pouco contra xogadores de nivel, e agora doume conta de que debera facer sempre o que sei facer», recoñece Andrés Bouza, un rostro inesquecible para numerosos afeccionados ao fútbol galego.