O progreso científico é un edificio que vai mellorando coas contribucións de cada xeración. Fíxese no seu móbil, no avión que pasa por riba da súa cabeza... son prodixios posibles grazas á evolución dun saber que se foi acumulando dende as orixes dunha humanidade que foi aprendendo o que funciona e o que non. O grao de excelencia é común a tódalas disciplinas científicas, incluídas as médicas e, entre elas, as que teñen que ver coas investigacións en vacinas. Dende finais do século XVIII, o progreso nesa área tamén medrou moitísimo, e nos últimos tempos está a dar pasos cualitativos espectaculares.
Paradoxalmente, o presidente electo de EE.UU. vén de designar como próximo responsable da saúde dese país a un activista antivacinas, un síntoma dun negacionismo científico á alza no mundo civilizado. Unha das orixes do problema pode ser que a distancia entre a ciencia punteira e o coñecemento medio da cidadanía é cada vez maior, e amplos sectores da poboación deixan de percibir o nivel de tecnoloxía que acadamos. Como non o coñecen, mesmo poden chegar a negalo ou a considerar que é máis simple do que realmente é.
O triste é ver como eses discursos se normalizan. Hai uns días escoitaba a un comentarista dicir con total tranquilidade que «las predicciones meteorológicas fallan siempre», cando o que ocorre é xusto o contrario: as predicións teñen unha taxa de éxito cada vez máis elevada. Síntomas de algo máis grave: dun negacionismo que se converte en negativismo.