Marga Fernández, directora de teatro: «A obra pon en valor ás mulleres dobremente silenciadas pola Guerra Civil»

O próximo 27 de marzo, Día Mundial do Teatro, estréase no Colón da Coruña a obra Flores de Ferro, baseada na novela de María Rei Vilas. Un experimento, pola súa excepcionalidade en canto á proposta, que a directora Marga Fernández e a guionista e codirectora Queta Soto pretenden que percorra moitas máis salas neste ano que entra. 

—«Flores de Ferro», por que esa elección?

—Un pouquiño antes da pandemia, un compañeiro, Xabier Maceiras, veu polo café teatro que temos en Arteixo, Melandrainas, e falounos de Flores de Ferro. Coincidiu o tema do covid e aproveitamos para lelo, e enganchounos. Queta, que é a miña compañeira e quen adaptou o guión, entusiasmounos coa idea. Tamén a escritora veu un día facer unha xornada literaria, e falando con ela, foi algo un pouco máxico. Propuxemos a posibilidade de levala ao teatro, e co beneplácito da escritora, Queta púxose mans a obra, e fixo o guión adaptado. 

—A escritora que asina a publicación, María Rei Vilas, formou parte disto, do proceso?

—Temos contacto con ela, e está ao tanto de todo. Cando presentamos a proposta, ela estivo na inauguración. Quixemos que fora a nosa madriña do proxecto.

—Como será a posta en escena?

— Ocorréusenos facer un proxecto mesturado entre o audiovisual e o teatro. Flores de Ferro é un proxecto onde se mesturan escenas que son retrospectivas dos anos corenta, e as actuais, no escenario. É unha obra complexa.

—É o habitual? Unha obra así?

—Moito non, non é habitual. A nivel profesional hai algunha obra que si que mestura audiovisual e teatro, pero non é o habitual entre os somos afeccionados.

—Sería ese o maior reto? A conxugación entre o audiovisual e a parte teatral?

—Quizá si, dentro de que xa a obra é intensa, dunhas emocións moi profundas, realmente dura. É un drama. Unha obra complexiña.

—Levan meses traballando na proposta. Como vai?

—Entre a escrita do guión e as gravacións levamos case un ano. Neste momento estamos na parte teatral, a parte audiovisual xa a fixemos ao longo do verán, ata setembro, e en outubro empezamos coa parte de escena.

—Cantos son?

—En escenario son 20 persoas, o que pasa é que a obra en completo contou con 52. Houbo figuración, escenas nas que se precisaba xente, e que foi moi participativa. O máis pequeno ten case un ano, e logo temos a unha das señoras que participa tanto na parte audiovisual como no escenario que ten 85.

—Pola dificultade da proposta puxeron en marcha un programa de micromecenado.

—Ao meternos no tema audiovisual, a verdade é que os gastos son máis que incluso simplemente os que supoñen unha obra só en escenario, que xa o son. Ademais das persoas que participaron, a nivel de vestiario houbo moito que facer. As infraestruturas técnicas, o atrezzo... Fixemos un labor de mecenado, creando unha páxina á que calquera pode entrar e ver as múltiples formas de colaborar.

—Que lle gustaría que sentise o público ao saír de ver a obra?

—Que se emocione do mesmo xeito que o fixemos nós cando a limos. Quero dicir, esta obra en realidade vén sendo como poñer en valor a esas mulleres que nunha época tan difícil como a Guerra Civil foron caladas por dobre partida, pola propia situación da ditadura e polo feito de ser muller. Dar a coñecer ese anaco da nosa historia. O que se di sempre: saber de onde vimos para saber a onde queremos chegar.

---

---

---