Javier Mosquera: «O traballo de enfermeiro en Vilarmaior colmaba todas as miñas expectativas»

d. Vázquez A CORUÑA / LA VOZ

VILARMAIOR

Dolores Vázquez

Agradeció en una carta en La Voz el trato de sus pacientes durante los últimos cuatro años

10 dic 2023 . Actualizado a las 05:00 h.

Cuando a uno lo destinan a una ciudad, más próxima a su lugar de residencia y con una plaza fija, todo deberían ser ventajas, pero la carta que remitió el enfermero Javier Mosquera Campos (Arteixo, 1973) hace unos días a La Voz de Galicia, demuestra que hay quien aprecia los lugares pequeños, por el trato más personalizado y por otro ritmo a la hora de ejercer una profesión. Su escrito, lleno de afecto por los cuatro años que pasó en Vilarmaior, pretendía ser una despedida para los vecinos a los que no pudo explicar su marcha.

«Eu son enfermeiro dende hai moitísimos anos, pero sempre fun eventual, sempre a contratos, porque cando houbo oposicións non lle dediquei o tempo necesario porque a miña vida de fóra, a miña muller e a miña filla, é máis importante que o traballo», explica, y aunque reconoce que pudo hacerlo «porque outras compañeiras o fixeron e sacaron notazas, dedícome ao que me gusta, a familia, a natureza e aos animais», comenta.

«Sempre me defendín mellor en atención primaria ou nun PAC, e cando saía un contrato deses trataba de collelo, pero houbo un concurso de méritos e había unha opción de praza fixa, presenteime este verán e tocoume o posto no hospital Teresa Herrera, considérome un privilexiado», explica. El 1 de diciembre se incorporó a la consulta de externas de hematología. «Isto é xenial, pero cando estás nun sitio tan ben...», dice con cierta nostalgia de lo que deja.

En el centro de salud de Vilarmaior trabajaban «un médico, un enfermeiro e un PSX, coñecíamonos todos e a xente era xenial, cun trato directo e vas a moitas casas». Atendían un cupo de unos 1.100 pacientes. «Algún botou unha lágrima e a min custoume irme porque é todo moi familiar, a xente agradece ese trato, e o profesional igual», admite.

Antes de Vilarmaior, estuvo año y medio en Betanzos, dos en A Laracha, casi uno en Laxe, año y pico en Cabana de Bergantiños, pero también en Carral, A Silva, O Temple, Arteixo y Sada. «Andiven moitos centros porque era o que me gustaba e porque era onde me podía defender como calquera outro», precisa, aludiendo a su minusvalía, del 42 %, que le afecta a un brazo, ya que le desgarraron un nervio al tirar en el parto. Al no poder hacer el movimiento de pinza con la mano derecha, hay procesos que le llevan más tiempo que a otros compañeros. «Eu non digo minusválido, eu digo menos válido ca un e máis válido que moitos outros, como todo o mundo, porque sempre pode haber quen sexa máis ca ti, ou menos», asegura, y reconoce que le costaba llegar nuevo a un sitio y demostrar que la minusvalía no lo incapacitaba. «Por iso eu en primaria sempre estiven xenial, pero cando chegou o momento do concurso de méritos preguntei se me podían manter, pero dixéronme que tiñan que ocupar unha praza hospitalaria», comenta sobre su traslado, al que le reconoce también ventajas. «Só en ir de casa ao traballo cada día facía 110 quilómetros, agora son 24, pero eu non o cambiaría», insiste Mosquera, y dice que aunque el hospital es un buen destino, Vilarmaior «colmaba todas as miñas expectativas». «Moita pena teño de deixalo, pero é a vida, tamén foi sorte o da praza», precisa este vecino de Loureda.