Non, estades equivocados, o destino dos grandes artistas non se cumpre nunca, remanece no enxerto dunha cerdeira, avolve o ventre do río, chouta a cacharela na noite de San Xoán... Alfonso Sucasas, o de Goiás, fíxose pintor porque quería contar historias. Botouse fóra, cangado cun fardel de sentimentos, asubiando cores, abrindo os ollos asombrados a calquera sensación. Por iso, porque se sabía libre e distinto, arrepúxose contra todo. Despois de percorrer unha ancha estaxe da pel de América, da ardente Maracaibo -Magdalena espida- follas e froitos voluptuosos, ritmos frenéticos, ata o verso cimbreante da bossa-nova inmortal. Ansia de beleza, frescor transparente, gozoso padal na boca enteira, regusto. Así era a pintura de Alfonso Sucasas, cando nos coñecemos en Compostela. E así foi medrando, atravesada de resonancias, sen chisca de servidume, rebelde e tenra, tirada do fondo dunha carballeira, cuspindo no chan, barallando parsimoniosa, a raza toda da tribo común no rostro de Eulalio xogando ao giley, na partida de Lamparte, nos tres da Xesta... E logo o delirio da paixón no Rapto de Europa, pans e peixes, cerimonias, dorido humanismo, figuras luminosas e radiantes. O mítico que sempre resulta sagrado onda nós, a farsa dos Xenerais do Marco, solemne xogo de máscaras. Volvo ás tardes en Compostela, con Ramiro Fonte, escoitando a Vivaldi, pintando, falando, fumando... Pola noite no Tamboura, logo no Quinito, Alfonso implacable cos pedantes, martelo de hipócritas, agudo, intuitivo, irónico, rindo a gargalladas, desaparecendo de repente. Non, sinto levarche a contraria, querido Anxo Rei Ballesteros, o seu espírito non entra hoxe no Paraíso. Nada diso, meu, el segue connosco, a morte non pode co xenio.