Quinto capítulo da novela por entregas «A senda de sal», de F. J. Fernández Davila
07 ago 2017 . Actualizado a las 07:57 h.Unha noite de setembro, escura coma liño negro do loito ancián, chamaron á porta vermella da nosa casa. Non foron os golpes inquisitivos, autoritarios e consecutivos dun puño sen alma, senón unha pequena raspadura na madeira acarunchada polo salitre. Ben se podía ter confundido cun rato. Coma se escoitase disparos, o meu pai ergueuse da mesa. «Vamos fillo!», dixo cun ton imperativo que non usara na vida.
Saímos do porto sen luces, coa máquina en sottovoce. Bordeamos o castro, e á altura de Monteferro confundímonos coas Estelas. Aquel serán escintilaban solitarias nun mar de acibeche amargo. Dende alí saltamos ao baleiro. Bordeamos co polgar os beizos abertos do mar do Miñor, e finximos ser só vento no Carreiro do Lobo. Logramos que o faro, o grande ciclope do Cabo Silleiro, non pousara o seu cristalino en nós, e emprendemos rumbo Sur.
Da bodega do Formigillo manaban rezos. O profesor da escola, a súa muller e a súa filla tremían abrazados coma sardiñas na rede segundos despois de ser arrincadas do mar. Ese home ensinárame a ler cando non levantaba dous palmos do chan, dérame azos e criterio propio, aprendérame a pensar.
Pasamos Punta Castro e Orelluda, murmuramos un rosario polo mosteiro de Santa María de Oia, e confiamos na noite toda para chegar a Portugal. Pero a noite é un ser voluble e bocalán, dos que esconden as cousas grandes e denuncian pequenos barcos de madeira que non se meten con ninguén.
Pouco antes de divisar a Trega, un peixe esférico de metal deunos o alto pola amura de estribor. A bala pasou rozando o casco para afundirse rebotando nas laxes graníticas do fondo mariño. Non lles demos outra oportunidade. Instruído polo demo, o meu pai enfilou ao Oeste para facer correr o barco sobre as ondas escarpadas. Subimos e baixamos tal que golfiños de carbón. Mergullámonos no aire espeso que dorme sobre as augas. Bebemos frío e emanamos suor de cinsa. Ao final perdemos a patrulla e un segundo despois a costa. O meu pai non se detivo.
Horas máis tarde, pasado o mediodía, o Formigillo respiraba exhausto nun claro de océano, no centro da nada. Ese foi sempre o noso refuxio, un lugar sen tempo onde o espazo se dobra para escondernos do mundo. Unha realidade alternativa.
Arribamos a porto aos dous días, cos beizos enxoitos e a máquina a morrer por forte inanición. Case foi a inercia a que nos fixo chegar ao peirao. Ninguén nos agardaba. Era domingo, e a miña nai dixera no porto que foramos ao Norte, ao Hío, a pasar o sábado cun tío do meu pai. Mirounos ao lonxe, cando baixaba a costa do templo logo da misa e, sen acelerar o paso un segundo, sorriu para achegarse con calma. De secos os seus ollos estaban en sangue, como se esa fose a única sustancia que lle quedase por verter. «Xa están aquí os meus príncipes», dixo ben alto. «Que tal vos foi co tío Antonio? Como están el e a súa familia?».
Metémonos na casa, paseniño, e alí dentro abrazámonos coma rochas a punto de soldarse, coma lúas de diamante que en silencio xuraron non volver a estar dispersas. Mentres quentaba o caldo, informamos a miña nai, ben alto, de que o tío Antonio, a súa muller e a súa filla estaban ben, que pasaran por unha pequena enfermidade que lles fixo temer pola vida; pero que un médico inglés que pasaba por Cangas de casualidade, por veraneo, os salvou. Fora toda unha sorte, porque houbo un momento no que chegaron a desesperar, a sentirse sos no medio dun océano sen fondo. «Mándanche un abrazo», dixemos, e ao instante esas lúas de diamante aliáronse nunha única estrela de fusión.
RESUMO
Un navegante ancián volve a Galicia tras toda a vida no estranxeiro. Axudado pola embaixada dun país poderoso, selecciona a unha azafata divorciada para redactar as súas memorias. O seu relato comeza aos doce anos en Panxón, na procesión marítima do Carme do ano trinta e seis, cando el e o seu pai levan á santa no Formigillo, o seu pesqueiro a vapor. Dous días despois, os fusilamentos e as desaparicións esténdense por toda a comarca.
Capítulos anteriores
