Luis Zahera: «Igual que hai "chicos Almodóvar" eu xa me considero un "chico Sorogoyen"»
CULTURA
«A miña mellor interpretación está por vir», di tras gañar o premio Goya ao mellor actor de reparto polo seu traballo en «As bestas»
15 feb 2023 . Actualizado a las 16:25 h.É o home do momento. Cumprindo as predicións que o situaban como favorito entre os nomeados, Luís Zahera (Santiago, 1966) logrou o pasado sábado o Goya ao mellor actor de reparto polo seu papel de Xan Anta en As bestas, cinta dirixida por Rodrigo Sorogoyen. «Sinceramente, vía a todo o mundo convencido disto. Pero hai que ser humilde e esperar que chegue o momento. As vibracións eran boas e ao final todo saíu ben», relata satisfeito.
—Chama a atención que non preparou este papel no sentido de documentarse e coñecer ben a historia real. Por que?
—É que Sorogoyen non quería contaminar o filme. É unha historia baseada niso, pero non quería que entrásemos aí. Eu vin o documental, pero Sorogoyen non quería que o fixeramos. El quería dirixir esa película dende hai moito tempo. Cando coñecín a Sorogoyen, hai oito anos, no casting de Que dios nos perdone, xa me falou desta historia. Tíñaa na cabeza entón. Algúns anos despois vin o documental, pero cando chegou a confirmación de que iamos facer o filme dixéronnos que non mirásemos nada e que non molestásemos a Margo Pool, a viúva do holandés que asasinaron neste conflito.
—Houbo moitas críticas que din que o filme dá unha visión moi negativa de Galicia e os galegos. Qué pensa vostede diso?
—Entendo esas posturas. Lin, por exemplo, que na película os malos falan galego e os bos non. Tamén toda esa cousa de que Galicia, cinematograficamente, so é ou cocaína ou a Galicia profunda. E aquí efectivamente sae esa Galicia profunda, esas casas derruídas, a España abandonada… o que ti queiras. Hai que entender tódalas sensibilidades. Hai xente que di que é marabillosa e outra que é unha bazofia. Hai que ser respectuoso. O que intento dicir eu é que, se se collen as temáticas do narco e esa cousa da Galicia rural primitiva, é porque son moi cinematográficas. Entronca co xénero. Sorogoyen colleu unha noticia e fixo unha ficción. Se iso é ofensivo para ti... Hai que respectar tódalas opinións.
—A mestura de idiomas dálle un extra de verosimilitude?
—Aí o director arrisca, facendo unha película en tres idiomas, sen dobrar e a pulmón. Ademais, son dúas horas e pico. Pero aí están os resultados. Para min é gloria bendita poder facer unha película de ámbito nacional e internacional, porque está funcionando tamén fóra, na que arrincamos en galego. Iso é tremendo. Xa se están rompendo ás fronteiras. Antes unha produtora non permitiría tres idiomas subtitulados nunha película. Grazas a Deus estamos evolucionando. Hai catro idiomas en España e iso hai que normalizalo e gozalo. Porque nos enriquece e non supón problema ningún.
—Sentiu nesta película o paradoxo de converter algo tan local nunha historia universal?
—A verdade é que eu pensaba que estaba facendo un wéstern tipo O home que matou a Liberty Valance e saíu unha película cunhas lecturas incribles. Hai xente que di que é a historia de amor mais forte que viu en tempo. Outra fala da historia bonita dos dous irmáns. Tamén o conflito entre o primitivo e a modernidade ou o tema das aldeas. É un filme moi poliédrico.
—Xa se «vende» como «chico Sorogoyen»?
—Claro, como había aquela cousa de chica e chico Almodóvar, pois eu xa me considero chico Sorogoyen. Tería que darme o ok el, pero seguro que o faría.
«Estou moi orgulloso de que en Galicia aínda me chamen Petróleo»
O traballo de Zahera en As bestas ten tódolos ingredientes para pasar á historia como un dos seus mellores rexistros. Un teito? «Eu sempre penso que a mellor interpretación está por vir. Xa levo tres películas con Sorogoyen, tes unha química e vaste consolidando. Ao mellor soou a frauta e quedou todo moi bonito. Todo o mundo fala deses oito minutos da escena do bar. Algo pasaría nese momento para iso», concede.
—A súa aparición xunto a Diego Anido no filme sempre incomoda. O espectador pásao mal. Síntese eloxiado por iso?
—É todo positivo. Diego Anido chegou á rodaxe o día anterior. Tivo que solucionar de primeiras e aí están os resultados. É un actor que vai dar moitísimo que falar. Pero si que é certo todo iso. Ese bar, ese vestiario, esa atmosfera e esas partidas de dominó teñen algo de terrorífico. Por iso queren marchar de aí, porque «cheiran a merda», como din no filme. É unha película complicada, dura e que incomoda. Gústame iso.
—Fai papeis de malo. Non lle gustaría facer de bo?
—Fixen Pájaros, dirixida por Pau Durà, con Javier Gutiérrez. Sairá no verán. Fago de bo, dun tipo tenro. Son dous perdedores que fan unha viaxe xuntos. Non podo contar moito. Espero que se abra o abano de posibilidades. O problema non sería que te encadren; o problema sería non traballar.
—Hai xente que non sabe quen é Luís Zahera e cando ve unha imaxe súa di: «Ah, Petróleo!».
—Claro, eu morrerei como Petróleo. Estou moi orgulloso de que en Galicia aínda me chamen Petróleo, porque poucas veces pasa iso. E pasou en Galicia con Mareas vivas, que tivo unha categoría de fenómeno social. Grandes recordos. Todos empezamos aí e foinos ben a todos.
