De Pedro Luis de Gálvez, bohemio, hampón e gánster da literatura, Jorge Luis Borges admiraba a súa faceta de sublime sonetista. E é que escribir un soneto non é unha coña. Persoalmente nunca fun quen de enlazar con harmonía dous cuartetos e dous tercetos, maridaxe da que resulta a máis excelsa das formas líricas. Porque, a verdade, neste país poetas hai a dar co pé (case todos licenciados en filoloxía, como este menda) pero quen escriba sonetos… amigo, iso xa é outra cousa.
Esta íntima reflexión levoume máis dunha vez a preguntarme polas lindes da arte. Unha vez, agardando un tren en Atocha e dispoñendo de tempo, decidín pasar o rato visitando o veciño museo Raíña Sofía. Expoñían a antolóxica dun autor canadiano. Nunha sala expoñíase unha caixa de froita, vulgar, de madeira de piñeiro, volta abaixo, sobre a que había unha vela acesa. Lembro, tamén, dunha visita ao Guggenheim, que, para apreciar en toda a súa dimensión a proposta sensitiva dunha instalación, o guía do museo recomendounos sacar os zapatos, ao cal eu accedín rogando mentalmente que ningún dos calcetíns tivera tomate. Perante estas manifestacións da arte contemporánea, confeso, con toda prudencia, unha actitude respectuosa pois, de certo, me faltarán elementos formativos cos que xulgalas. Ora, extremadamente sensible como son a toda manifestación humana, celebro tamén a democratización na arte, esa que non precisa de voto censitario, públicos selectos nin especialmente formados. Nunha visita ao Prado, preguntei a un segurita pola sala do Xardín das Delicias do Bosco. O home, con sonoro sotaque austral, díxome: Donde vea uhté musha gente, ahí éh. Precisamente noutra visita á gran pinacoteca, botei máis de media hora de pé literalmente extasiado perante O descendemento de Van der Weyden. A mesma éxtase que me confesan sentir uns amigos, coleccionistas de arte moderna, perante os lunares de Yoyai Kusama ou o lenzo Laranxa, vermello, amarelo de Mark Rothko. En fin, que ten que haber de todo: unha sensata conclusión para un columnista que non pretende nunca levar a razón. Eu confórmome con tocarlle as narices ao benévolo lector.