Despois de recibir o Nobel (1982), García Márquez visitou por primeira vez Galicia (e particulamente Santiago), convidado a viaxar á terra dous seus antepasados polo novo presidente do Goberno, Felipe González, invitación que aceptou encantado.
O primeiro descubrimento que recoñeceu ter feito foi que, despois de levar toda a vida sostendo que a praza de Siena era a máis fermosa do mundo, vía con asombro como a do Obradoiro tomaba o relevo na súa admiración, de repente e para sempre. Serviulle de guía o daquela delegado do Goberno en Galicia, Domingo García-Sabell.
Nunha comida co escritor en Madrid, pregunteille se era certo o rumor de que, despois de estar en Compostela, fixera algunhas viaxes privadas coa sía dona pola costa pontevedresa. Respondeume que «non todo ten que ser do coñecemento público» e que tamén a vida privada é moi importante. Sorriu e non me quixo aclarar nada máis (quizais seducido polo misterio que el mesmo encarnaba). E eu xa non volvín a insistir niso.
Anos despois, nunha homenaxe que se lle fixo en México, tiven ocasión de conversar con el por última vez. Uns dez minutos, porque todos comezaron a rodealo e entón, literalmente, Gabo desapareceu coa naturalidade dun experto en fugas, nun coche que agardaba por el. ¿Molestábao a fama? Non. Molestábao que todos quixesen sacarse fotos con el e preguntarlle parvadas, opinións políticas ou as confidencias persoais. Porque estaba disposto a falar da súa obra, pero non da súa vida. E a esas alturas xa estaba tan satisfeito co que dicían os demais, que lle aforraban esforzos conceptuais ou opinións que se lle figuraban banais. Porque, dun xeito multitudinario, as opinións e valoracións sobre a súa obra coincidían.
Non o volvín ver, aínda que con frecuencia conversei co seu biógrafo por antonomasia, Dasso Saldívar, que nos deixou unha testemuña insuperable. Tiven a sorte de frecuentalo e de que escribise un prólogo para o meu libriño titulado A Galicia máxica de García Márquez. O resto sucedeu en Cuba, onde o escritor pasou boa parte dos seus últimos anos e onde seguiu a relembrar, cando falaba con galegos, a praza do Obradoiro, catalogada por el para sempre como superior á de Siena que tanto venerara antes.