Unha vez rematado o ciclo do Nadal, en Galicia comeza a efervescencia do entroido. Quizais o tempo máis importante do calendario das nosas tradicións e o máis rico, asentado e popular. Non creo que haxa no mundo un lugar coa riqueza plástica e etnográfica que ten o entroido galego, e isto é un feito moi destacable. Das catro provincias galegas sobresae en celebracións e variedade a de Ourense, onde hai entroidos coas súas respectivas peculiaridades ao longo e ancho da súa xeografía.
Facendo un repaso rápido dalgúns, destacan na provincia da Coruña as máscaras e vixigueiros de Samede (Paderne), os madamitos e ghuardineros de Cerqueda (Malpica), os choqueiros da Torre na Coruña e os xenerais da Ulla que abarcan un territorio que comprende varios concellos como Compostela, Touro, Boqueixón, Teo e Padrón, xunto con (en Pontevedra) Vila de Cruces, Vedra, A Estrada e Silleda. Nesta última provincia temos con estes, as madamas e os galáns de San Adrián e Santa Cristina de Cobres (Vilaboa) e tamén en Meira (Moaña); os cacharelos de Lalín, o merdeiro de Vigo ou os choqueiros de Poio. Na provincia de Lugo está o Entroido Ribeirao en Santiago de Arriba (Chantada), o vello dos cornos en Vila de Cruces ou o oso de Salcedo (A Pobra do Brollón).
Xa na provincia de Ourense están os felos en Maceda, Esgos e Boborás; os peliqueiros e a morena de Laza; os labardeiros e señoritas de Toén; os troteiros de Bande; a pita de Eiroás (Ourense); os follateiros de Lobios; os cigarróns de Verín; o irrio de Castro Caldelas e A Teixeira; as pantallas de Xinzo; o chocalleiro de Vilardevós; os vergalleiros de Sarreaus; os mecos da Merca; os zarramoncalleiros e as mázcaras da Xironda (ambos de Cualedro); os boteiros de Viana do Bolo; as gárgolas de Celanova; os fargalleiros da Rúa; os anexos de Parada de Sil; os galos de San Pedro da Mezquita (A Merca); os vellaróns de Castrelo de Cima (Riós), ou o demo negro do fumeiro de Calvelo (Maceda), entre outros. Cada un destes entroidos ten a súa propia idiosincrasia, marcada especialmente polas máscaras e as vestimentas.
O entroido galego é único, e por iso este ano foi declarado ben de interese cultural na categoría de patrimonio inmaterial. Un gran recoñecemento que xa tardaba.