Oescritor colombiano Gabriel García Márquez (1927-2014) liderou o bum narrativo latinoamericano no século XX, e agora estase a converter nun autor de enorme éxito en Xapón, con obras como Cien años de soledad que aumentaron a grande extensión xeográfica do recoñecemento da súa incontestable creación literaria, aínda que isto estea a ocorrer con case medio século de atraso nalgúns recantos do planeta.
O fenómeno literario xaponés chega apoiado tamén pola próxima estrea en Netflix dunha serie baseada na máis famosa novela de García Márquez. Algo que vén acompañado dunha nova edición da novela, que naquel país se publicou por primeira vez en 1972. A realidade actual é que grandes escritores nipóns —entre eles Kenzaburo Oé (1935-2023), premio nobel de literatura en 1994— se declararon admiradores do gran novelista colombiano. E o mesmo sucedeu co tamén escritor Natsuki Ikezawa, que leva con ironía a cualificación de «acosador da prosa garcíamarquiana». Unha paixón oriental que contrasta co progresivo esquecemento que está empezando a roldar a grande obra do escritor no mundo occidental.
Tiven ocasión de compartir con García Márquez algúns encontros con motivo das súas visitas a España, despois de recibir o Premio Nobel de Literatura e cando o presidente do Goberno Felipe González lle facilitou unha visita a Galicia, onde naceran algúns antepasados do fabulador. Isto concretouse nunha estancia en Santiago de Compostela que emocionou enormemente a Gabo, como manifestou en declaracións posteriores e tamén por escrito.
O fulgor da literatura latinoamericana estendeuse despois dun xeito asombroso, con numerosos autores copando o liderado narrativo internacional. Na lista aparecen representados autores de case todas as nacións latinoamericanas: Mario Vargas Llosa (Perú), Juan Rulfo (México), Augusto Roa Bastos (Paraguai), Juan Carlos Onetti (Uruguai), Rómulo Gallegos (Venezuela), Guillermo Cabrera Infante (Cuba) e un longo etcétera. Porque non é doado que se repita unha etapa de semellante fulgor literario.