A creadora costarriqueña amosa no CGAC unha retrospectiva da súa obra
13 jun 2025 . Actualizado a las 22:50 h.A artista costarriqueña Priscilla Monge (San José, 1968) foi unha pioneira en abordar temas candentes hoxe, pero que nos anos noventa, cando ela empezou, non tiñan prioridade no relato. Lembrábao onte o director do CGAC (Centro Galego de Arte Contemporánea), Santiago Olmo, tamén comisario da mostra «Cuestións de vida ou morte», na inauguración dunha retrospectiva sobre a obra desta creadora que se pode visitar en Compostela ata o 5 de outubro.
No seu traballo, desde a mirada do íntimo, Monge ponse fronte ás violencias contra a muller e fai unha crítica radical da estrutura patriarcal da sociedade, xogando con elementos como a distancia irónica e utilizando materiais tomados do cotián. Aínda que está considerada como pertencente á xeración que percorreu os camiños da arte posconceptual latinoamericana, Olmo pensa que o que resulta decisivo no discurso de Monge son as narrativas dos aspectos máis violentos da realidade, nun espazo onde a vítima principal é a muller. Os malos tratos, o feminicidio son asuntos cruciais, pero tamén calquera violencia exercida sobre a infancia, sobre os máis débiles.
Nunha liña similar, o conselleiro de Cultura, José López Campos, enxalzaba «a potente mensaxe feminista e emancipadora» que agroma da produción de Monge, que, «mediante ferramentas como o humor e o cinismo, move a matinar sobre a imaxe da muller no mundo actual. A súa arte traballa na reconsideración do corpo feminino e de toda a violencia social que xira ao seu redor».
Moitas veces, profunda Olmo, emprega Monge nas súas pezas un xeito de tratar os temas «coma se fosen contos inocentes», o que move ao espectador á reflexión e consegue «axitalo dunha maneira moi turbadora». A aparencia de neutralidade, de inocencia, a sensación de estar flotando ante esas obras inmersivas, incide, causan finalmente un impacto máis fondo e duradeiro.
Priscilla Monge recordou como empezou a traballar nos anos noventa, nun momento en que nos países centroamericanos medraba a esperanza dun futuro mellor coa firma do tratado de paz. Costa Rica, explicou, non padecía feitos dunha violencia tan extrema como Guatemala, Honduras, El Salvador e Nicaragua, pero dábanse unhas formas de violencia máis doméstica, complicada, diferente. E había que abordalas.