Natural de Silleda, formó parte durante 17 años de la secretaría de Igualdade
22 jun 2025 . Actualizado a las 05:00 h.La imagen del funcionario perezoso al que divisamos más en la cafetería que en su escritorio se desvanece por completo al charlar con Belén Liste Lázara (Silleda, 1966). Sorprendida por su elección para esta sección, considera que no ha hecho méritos suficientes para protagonizarla, pero a poco que cuenta su historia las dudas se disipan a toda velocidad. La actual subdirectora xeral de Emprego de la Xunta se ganó su primer sueldo como arqueóloga, probó suerte en el cuerpo de funcionarios de la administración autonómica y desde allí trabajó de manera incansable contra la violencia de género en Galicia.
«Unha vez que pos as gafas violetas xa as levas para a toda a vida», asegura al echar la vista atrás sobre su carrera laboral. Silledense de pura cepa, «da rúa María Colmeiro», Belén se licenció en Historia, con especialización en Prehistoria y Arqueología por la Universidade de Santiago. «É algo vocacional, posiblemente era a materia que mellor se me daba. Cando acabei a carreira convocaron oposicións e fun probar, pero pareceume durísimo, así que estiven traballando de arqueóloga nos exteriores da muralla de Lugo», explica.
Sin embargo, ganarse la vida con ese trabajo era complicado, así que decidió optar a una novedosa oposición de la que salió la primera promoción de funcionarios de la Xunta. Belén superó la prueba con éxito y se lanzó a la Consellería de Cultura, concretamente a la dirección xeral de Patrimonio Histórico e Artístico, más relacionado con lo que había estudiado. «Logo funme á de Emprego, na que estiven bastante tempo e descubrín que tiña vocación de servizo público», asegura.
Todo por hacer
Su vida cambió en el 2004, cuando se creó la secretaría xeral de Igualdade y una plaza apetecible: subdirectora xeral para a Loita contra a Violencia de Xénero. «A responsable do departamento era Carme Adán, que é de Lalín, e propúxenlle formar parte. Eu víao como algo que facía falta. Daquela empezábase a falar abertamente da violencia contra as mulleres», recuerda. «De feito díxome que fun a súa salvación porque non atopaba a ninguén», apunta.
Belén Liste formó parte del grupo de trabajo que impulsó una secretaría que estaba vista como un departamento menor. «Lembro que Carme me dixera que o feminismo é un camiño só de chegada. Aqueles foron anos ilusionantes porque estabamos nos inicios, despois tiven a sorte de continuar ata o 2021», cuenta.
«Cando empecei tiñan a sensación de que aquilo era unha especie de María, non era o mesmo que traballar en Sanidade ou Infraestruturas. Dicíanme: “pero ti que fas aquí?”. Con isto tamén podemos cambiar a vida da xente, durante moitísimos anos vivín cousas durísimas como chamar por teléfono a Colombia para dicirlle a unha nai que asasinaron á súa filla», advierte Belén.
Durante ese período se topó con diferentes gobiernos tanto en Santiago como en Madrid, haciendo un trabajo silencioso pero fundamental para elaborar la primera ley gallega contra la violencia de género. «Neses anos conseguimos visibilizar a violencia machista como o que é, un agravio contra os dereitos das mulleres e un problema social de primeira índole. Gústame traballar na administración porque detrás de cada expediente hai xente á que axudar. Para min o servizo público non é unha profesión, senón unha forma de estar no mundo. Estou convencida de que cada decisión que tomamos pode marcar a diferenza», subraya.
Retos «infinitos»
En la recién estrenada secretaría de Igualdade había mucho trabajo por hacer. «O obxectivo fundamental era que Galicia se dotara dunha lei propia contra a violencia de xénero, ese foi o meu traballo durante os dous primeiros anos. Falamos con moita xente para sacar adiante a lei, creo que é a última que se aprobou por unanimidade no Parlamento, e data do 2007... Iso xa indicaba que naquel momento a violencia de xénero estaba na escena política e pública», señala.
En una materia tan sensible como la violencia de género los consensos son fundamentales, lo que aumenta considerablemente el trabajo para alcanzar acuerdos con los que elaborar textos acordes a la realidad social. «Os retos eran infinitos, a falta de coordinación existía, porque tiñas que falar con todo o mundo. Nós eramos as machaconas intentando integrar a perspectiva de xénero en todas as políticas públicas», detalla.
Foi antes de traballar na Xunta, o primeiro remunerado foi como arqueóloga. Traballei durante varios meses en campañas arqueolóxicas, algunhas en Deza, outras na Mariña lucense... Non sempre me pagaban, pero cando o facían permitíame costear a universidade.
Son moi viaxeira, pero a nivel persoal marcoume moito unha en 1994 a Mozambique. Fíxeno cun axente dunha compañía teatral de Santiago que tiña contactos cun grupo de teatro portugués e foron actuar alí. Nesa viaxe participaba outra persoa de Silleda, Francisco Pérez, Narf. Por traballo lémbrome doutra que fixen a Brasil no 2010 como representante da Xunta nun proxecto contra a trata de mulleres e nenas.