Hai tres días, celebrábase a festividade de Santa Icía, padroa dos músicos. O día do músico e de cantos sentimos paixón pola música. A música que Rousseau define como a arte de combinar os sons dunha maneira agradable ao oído, que está presente en todas as culturas e que, segundo Schopenhauer repercute no home de maneira tan potente e magnífica que pode ser comparada a unha lingua universal, cuxa claridade e elocuencia supera a todos os idiomas da terra. A linguaxe universal segundo K. J. Weber.
Para os que sentimos paixón pola música, o día 22 de novembro non nos pasa desapercibido. É un día no que a música está presente con especial intensidade e así ocorreu o pasado sábado, en que pola mañá a Asociación de Amigos da Boina de Galicia, escoitabamos un magnífico concerto da banda de música de Vilatuxe, tras impoñerlles a boina a tres dos seus compoñentes, polo recente éxito da banda en Valencia. Pola tarde, era na Estrada onde a banda municipal nos deleitaba con outro gran concerto.
Pero ademais, para min é sempre un día especial, un día de especial recordo o cumprir anos, nesta ocasión cincuenta e seis, da miña primeira subida a un escenario, o do Teatro Olimpia de Medina del Campo, para participar, como vocalista do conxunto Os Juniors, nesta celebración, con outras agrupacións musicais, interpretando tres cancións do hit parade nacional: A Charanga, de Juan Pardo; o Abuelo Víctor, de Víctor Manuel; e o Tren, de Andrés do Barro.
A Andrés do Barro non tiven a honra de coñecelo persoalmente; a Juan Pardo úneme unha boa amizade; e a Víctor Manuel tiven o pracer de coñecelo persoalmente o pasado día 20 de novembro, ao coincidir nun acto cultural no Café Varela de Madrid e que, tras unha agradable conversa, inmortalicei cunha fotografía.
E remato cunha recomendación aos que, nestes tempos difíciles, teñen a responsabilidade e a obriga de facer fronte á situación pensando nos cidadáns. Que lle dediquen máis tempo á música, xa que, segundo o noso máximo expoñente da literatura Miguel de Cervantes, a música compón os ánimos descompostos e alivia os traballos que nacen do espírito e segundo Shakespeare, o home que non ten música en si e a quen non conmove o acorde dos sons harmoniosos, é capaz de toda clase de traizóns, estrataxemas e depravacións.