Di que ser feliz é posible, pero que para logralo hai que aprender a prescindir das ansiedades que estropean a existencia
28 nov 2009 . Actualizado a las 02:00 h.Celia López naceu no barrio de Esteiro. No vello Esteiro, realmente, porque ela, sendo nena, viu derrubar todo canto alí desapereceu. De feito, recorda á perfección aquelas demolicións en cadea, que non se lle borraron da memoria. «A desaparición do antigo Esteiro segue gravada dentro de min», di ela, mentres lembra que, en efecto, naquel barrio se vivía dunha maneira que hoxe non é fácil imaxinar.
«Era unha vida case familiar», comenta, mentres subliña a proximidade entre unhas familias e outras. E mentres recorda, tamén, cun sorriso cheo de picardía, que había rúas (aquelas que xa forman parte da historia nocturna de Galicia) polas que a súa nai lle tiña totalmente prohibido pasar. «Os que din que no antigo Esteiro todo era diferente, teñen razón» comenta ela, tamén, subliñando que alí, «onde os nenos aínda xogaban pola rúa», nada había da deshumanización que os tópicos, con frecuencia apoiados na realidade, atribúen aos espazos urbanos. «¡Gustábame moito aquel Esteiro, no que vivín os meus primeiros anos de infancia, na nosa casa da rúa de San Carlos...!», repite, non sen nostalxia. Leva agora Celia -¡calquera o diría...!- nada menos que 27 anos como profesora do instituto Concepción Arenal. E antes xa exercera a docencia no colexio madrileño Santa María del Camino. O centro no que estudaron as infantas Elena e Cristina, e agora tamén a infanta Leonor.
Primeira promoción
Formou parte, Celia, da primeira promoción de licenciados do Inef (Instituto Nacional de Educación Física) español. Dos primeiros profesionais da educación física que alcanzaron en España un recoñecemento verdadeiramente universitario. Mentres cursaba en Madrid os seus estudos tivo, entre os seus profesores, a Lolo Sainz, o mítico adestrador de Madrid de baloncesto que tanto brillou no pasado. E tamén a Ballesteros, un dos grandes técnicos da historia do atletismo español e europeo.
Aos seus 50 anos, que evidentemente non representa, é unha persoa especialmente querida. Por todos cantos foron os seus alumnos, e tamén por todos cantos a coñecen. E iso non é esaxeración ningunha, senón algo do que poden dar boa fe todos cantos algunha voz foron alumnos seus e, por extensión, todos cantos a coñecen. Quizais algo terá que ver iso co seu empeño en non perder un costume cada vez menos frecuente: o de facer gala dunha educación exquisita e ser amable sempre. Cousa que, como a ninguén se lle oculta, no pasado foi pouco menos que normal, pero que agora se está a converter, por desgraza, case nunha rareza.
Unha vida saudable
Fala moito da importancia de levar unha vida saudable. «Apostar pola saúde -comenta- é algo que non só beneficia o teu corpo, senón tamén a túa mente». E para vivir con saúde, di, o importante, ademais de facer exercicio, é comer correctamente. «Comer ben -subliña Celia, a este respecto-, pero tamén nas cantidades adecuadas. Non comer en exceso».
Preocúpalle moito algo que se está a converter nun problema alarmante: a obesidade dos nenos. Un problema, di, que por suposto ten moito que ver coa falta de actividade física, pero co que está especialmente relacionado o cambio nos hábitos alimenticios. «A maioría dos rapaces come moi mal», lamenta.
A ela gústalle moitísimo pasear. E segue indo a correr con moita frecuencia. «Gústamente ir correr, sobre todo, a San Xurxo», di Celia. Aos montes que están á beira da praia de Doniños. É unha namorada da península de Lobadiz, dese territorio de paisaxe irrepetible que segue sufrindo, sen pausa, os destrozos que causan no seu ecosistema os quads , as motos e os vehículos todoterreo. «Despois de tanto como se leva protestado por iso -lamenta Celia-, non entendo como segue sen facerse nada para evitar que iso aconteza».
Na voz dun poeta
Di, parafraseando ao poeta chairego Darío Xohán Cabana, que «moi grande é o mar». Un mar polo que sente auténtica devoción, pero á vez tamén o maior dos respectos. «Ás veces, o mar dame medo», confesa.
Aínda que, claro está, ese medo non lle resta fascinación ao oceáno. «Cando o miras desde Ferrol, o mar convértese nun libro aberto que te invita ao que leas», di ela contemplando a inmensidade. «Hai moito de maxia en Ferrol, ante o mar -engade-. ¿Reparaches algunha vez no ben que se ven desde aquí, pola noite, as estrelas...?».