A herba de namorar (armeria marítima), namoreira ou empreñadeira é unha desas plantas autóctonas que forman parte da nosa paisaxe habitual, principalmente para os que vivimos na costa. Dende ben cativos estamos tan afeitos á súa presenza que por veces nin reparamos na súa fermosura. As súas flores poden ser brancas, rosas, vermellas ou lilas e ofrecen unha estampa ben particular aos lugares onde están situadas que xeralmente son hábitats costeiros especialmente duros. Esta planta ten diversos usos entre os que está o terapéutico co seu emprego para tratamentos de obesidade e incluso na antigüidade como antiepiléptica. Hai quen di que o nome de armeria pode ter orixe celta xa que esta palabra significa «que vive xunto ao mar» o cal define con claridade o ecosistema onde esta especie abunda e sinte máis comodidade. A herba de namorar ten un halo máxico que a xungue a vellas cerimonias ancestrais e como pobo preservador de tradicións que somos, hai onde escoller. Pode ser que de todos eses rituais o máis coñecido popularmente sexa o que aínda se practica na actualidade en San Andrés de Teixido (Cedeira), onde estas plantas abundan na súa contorna e adquiren un protagonismo especial. O rito tradicional consiste en meter esta herba no peto ou faldriqueira da persoa que se queira namorar. Para que funcione ben o feitizo, a persoa non se pode dar de conta, mais compre estar ben seguro do que se quere, logo xa non hai volta atrás. E moito ollo porque hai quen afirma que o momento de realizalo é no San Xoán para o que seu efecto sexa o debido. En calquera caso, son tradicións ben antigas e arraigadas ata hoxe, relacionadas co amor, co matrimonio e coa fecundidade que xa ten criticado a Igrexa ao longo da historia por consideralas pagás e pouco axeitadas ás doutrinas establecidas polo poder eclesiástico. Falamos dunha planta autóctona arraigada na tradición máis no medio natural costeiro e que xunto con outras conforman un hábitat ben definido. Debémolo ter moi en conta para que toda a lexión de especies invasoras non acabe deteriorando a nosa paisaxe —e o incalculable valor que representa o noso ecosistema— alén do que xa está.