A compositora estrea «Ingrávida», unha «festa musical» coa que, o sábado no auditorio de Vilalba, celebra o 20.º aniversario de «Isué», o seu primeiro disco
01 abr 2022 . Actualizado a las 10:03 h.Nin sequera hoxe é doado. Canto máis hai 20 anos. Había que ser Mercedes Peón para facelo. Isué marcou un ?to na música galega. Un punto de in?exión no xeito de entender e compartir a creación colectiva. Iso do que hoxe tanto se fala. Iso que din que é tendencia. Ela, sempre allea a determinacións maximalistas, foxe en dirección indefinida. Alá onde a leve a emoción. Ese foi sempre o seu camiño. Ese polo que agora moitos transitan. Mentres, ela orbita ingrávida.
E Ingrávida é precisamente o título do espectáculo e da xira coa que Mercedes Peón celebra o vixésimo aniversario de Isué, o seu primeiro disco en solitario. Unha «festa musical», en palabras da propia artista, que transitará, entre o acústico e a electrónica, polo universo creativo que hai entre os seus cinco discos e máis algúns dos seus recentes proxectos. Unha festa na que participarán ademais Caamaño & Ameixeiras, Mónica de Nut, Ana Fernández, Gisela Sanmartín, Mar Suárez, Laura González, Laura Garrido, Yolanda Allegue e Icía Varela.
—Estas revisións de tempos pretéritos ás veces provocan vertixe. Como te sentiches, que redescubriches?
—Non, non tiven sensación de vertixe. Porque non entendo isto como unha revisión, senón como quedar ingrávida na miña esencialidade. Non fago unha revisión dos meus temas porque para min son perfectos e totalmente atemporais. Porque non foron levados á sonoridade do momento, senón que están feitos dende un espazo creativo moi moi persoal, dende a procura da expresión da miña subxectividade amando a mínima partícula da creación colectiva. Entón, a partir de aí, todo ten coherencia en calquera momento.
—Ti es de escoitar os teus discos? De repente un día pos «Isué» na casa?
—Si. Eu son egocéntrica musical. Eu non escoito música. Só escoito a miña. De feito, ese primeiro disco xurdiu porque eu non atopaba música que me gustase. Claro que había xente que facía cousas marabillosas, pero eu polo que estaba impactada era polas señoras das aldeas, polas tocadoras, e iso non o atopaba.
—E atópalo hoxe?
—Si, claro! A min mesma xa me atopo [ri]. E logo, a ver, agora mesmo estamos cheas de tocadoras contemporáneas. Eu escoito ás Raigañas de Cerqueda ou a Gisela Sanmartín e quedo coa boca aberta. E escoito ás Tanxugueiras e fágolles a ola.
—Tes dito que sempre estás pendente de romper os liderados, pero toda esa xente da que falas, e moitas máis, cítante sempre como a súa primeira e fundamental referencia.
—Ser referente é unha cousa e ser líder é outra. Para ser líder hai que exercer. E eu non exerzo. Eu fixen unha serie de propostas sonoras e respecto a como eu estou na sociedade, pero sempre dende un lugar moi modesto. A partir de aí, o resto, todo, ten que ser transversal e dialogado. É o que fago eu en todo os meus proxectos colectivos.
—Cres que ese modo de xestión sería extrapolable ás grandes escalas sociais?
—Iso sería marabilloso. Primaría o ben común. As empresas non poderían facer o que lles dese a gaña. Non nos poderían estar cobrando a luz con estes prezos desorbitados. Creo que urxe mudar o xeito de relacionarnos, desprendernos da individualidade, do «eu quero», e apostar polas pequenas comunidades.
—Nunca perdes a ilusión pola utopía?
—É que eu veño da aldea e na aldea vívese así. Entón, utopía non é.
—Din que coa pandemia moita xente está volvendo á aldea.
—Xa, pero en cinco anos imos poder comprar casas na aldea baratísimas. A xente vai volver á cidade. Porque na aldea hai moita quietude e iso a xente non o soporta.
—Dis que «Ingrávida» é «unha homenaxe á persistencia da creación colectiva». Morreu ese xeito de crear?
—Non ten por que. Só é precisa unha pequena colectividade.
—Pero nin sequera ti creas así.
—Non, claro que non. Eu creo dende a individualidade. Pero grazas á miña formación na creación colectiva. Eu son unha compositora con autoestima cultural.
—Aínda así, reivindicas o modo de creación colectiva.
—Eu o que fago é poñer a luz na creación colectiva deste microhabitat. Pero iso non é reivindicala. É colocala nun lugar non subalterno.
—Tes confesado ser pouco amiga do tradicionalismo.
—O tradicionalismo é unha ideoloxía que o que quere é manter estáticas unhas determinadas formas da tradición. Paréceme lícito. Pero eu non comparto esa ideoloxía.
—Que pensas cando falan de ti como unha visionaria, unha adiantada ao teu tempo?
—Pois nada, que moitas grazas. Eu véxome no momento, no presente.
—En «Déixaas» falas do galego como a «lingua subtraída». Seremos quen de recuperala?
—A presión contra ela é tan grande que é complicado. As linguas minorizadas queren ser como todo o mundo, queren ter valor. Pero nos aparatos de verificación, que deciden que ten valor e que non, a lingua galega está totalmente menosprezada. Trasládase a idea de que non ten valor. De que non serve. E a xente só utiliza o que lle din que serve.
—Que ferramentas temos para reverter iso?
—Vós. Claramente. O principal aparato de verificación son os medios de comunicación. E logo están as normas sociais impostas polos gobernos. Pero chega un momento no que a lingua está tan desaparecida que reverter esa situación xa supón outra fricción.
—Dis que non escoitas música. Por que?
—Porque me fai traballar. Só escoito música para bailar. Cousas sinxelas, que non me fagan pensar. É que se non estou pensando nos arranxos, en mira o que está facendo o baixo... Que va, que va.
—E manteste na idea de non facer ningún disco máis?
—Non, discos non farei máis. Posiblemente haxa algunha obra musical, por exemplo o de Osmose quero plasmalo nalgún sitio, pero non será disco.
—O venres pasado estiveches no concierto de inicio de gira de Tanxugueiras. Con que sensacións saíches?
—O que aconteceu na Pelícano foi algo extraordinario para min. Non en tanto, que tamén, porque é unha revolución. Que haxa miles de Tanxugueiras alí vendo á xente toda bailando suelto. E mira, é que bailaban tan ben... Era precioso. Pero é que esa xente xa existía antes das Tanxugueiras. Hai un montón de cousas que están acontecendo en Galicia que están alén de toda comunicación. E iso a min é o que máis ilusión me fai. Non é tanto «a ver se a partir de agora». Non, non. É que iso xa estaba acontecendo. Polo tanto hai que ser optimistas.
- VILALBA AUDITORIO MUNICIPAL SÁBADO. 20.00 8 EUROS