Durante algúns anos tiven un póster enriba da cama co rostro de James Caan. Lembreino o día que faleceu. Metíame entre as sabas e o actor do Bronx estaba alí, mirando cara a un lugar descoñecido, cun xesto entre preocupado e desafiante, atento ao seu destino como mercenario da CIA. O póster despedíase de min cada noite ata que un día, liberado da súa parede habitual, desapareceu no caos dunha mudanza. Non volvín saber del. Esfumouse. Quizais se autodestruíu sen deixar rastro ou se retirou a morrer en silencio ao colector de papel máis próximo. Supoño que, atacado pola humidade de varios invernos e sostido no equilibrio precario de catro boliñas de Blu-Tack, cumprira de sobra a súa función: verme atravesar algúns anos da xuventude. Nunca cheguei a preguntarlle pola mala calidade do espectáculo.
O póster pertencía á película The Killer Elite —coñecida por aquí como Los aristócratas del crimen— e Caan deixábase acompañar na imaxe por Robert Duvall, que aparecía en segundo plano. Non é o mellor filme do xigante Sam Peckinpah, que tivo tardes mellores, pero calquera fanático do thriller dos 70 pode lembrar sen dificultade algunhas das súas imaxes. Nelas está o noso home traballando no que mellor sabía facer, malia estar metido nunha trama bastante delirante. O tipo rudo de pelo en peito, bruto e arroutado, con esa virilidade trasnoitada de armario de catro corpos. Non o Sonny Corleone de O padriño ou o delincuente que busca retirarse en Ladrón, antes de dar o seu derradeiro golpe. Pero si ese animaliño ao que acabas querendo sen saber moi ben por que. Tanto como para permitirlle que vixíe a túa intimidade dende un póster.
Ás veces sentimos a desaparición dun estraño como a dun ser próximo. Non coa mesma intensidade que arrastra a morte dunha persoa cercana, pero si cun sentimento de perda que nos xea o espírito nunha tarde calorosa de xullo. Ocorreume con James Caan, xinete libre e salvaxe canda Jane Fonda. Era un tipo deses doutra época e doutro cine co que algúns fomos abrindo os ollos ao mundo diante dun televisor con carcasa de madeira, antes de que nos mandasen para a cama a seguir soñando. Son malos tempos: xa non está entre nós o vello aristócrata do crime. E eu sigo sen lembrar que foi daquel póster. Voaría de regreso ao Bronx coma un paxaro solitario? Atrapado entre catro paredes, supoño que acabou canso de soster as ilusións dun ninguén.