Tanxugueiras: «Calquera cousa que digamos será usada na nosa contra»

De súpeto todo cobra sentido. E cousas que ata agora só intuíamos revélanse, rotundas, na súa máxima expresión. Podería semellar que só tres cancións novas, máis unha intro e un epílogo, é o que entrega este Diluvio que hoxe presentan Tanxugueiras. Pero non é certo. Aínda que o resto dos temas os fomos coñecendo por entregas, o acceso ao disco completo outórgalles unha dimensión diferente e amplifica o seu sentido. No musical e no conceptual. Diluvio revélanos un discurso que o enfía todo. Ao tempo que supón unha declaración actualizada de principios e intencións por parte do trío de pandeireteiras. Tomando como elemento vertebrador os pecados capitais. Hai neste disco treboada e hai acougo. E entre medias, un purificador Diluvio.

—Dicides no libreto de «Diluvio» que este disco é «unha viaxe de preguntas, de cuestionar crenzas e presuntas culpas». De que vos sentides culpables?

—Nós, persoalmente, de nada. Pero sempre hai alguén, mesmo a propia sociedade, que pretende que te sintas culpable sen selo. De aí que a nosa mensaxe sexa que cada quen é dona de si mesma e que es ti a única persoa que te pode xulgar.

—Na portada do disco borrades a palabra «pecados» e substituídela por «aprendizaxes». Cal foi o máis importante?

—Desde que empezamos con este disco aprendemos e reaprendemos moitísimo. A finais do 2021 xa tiñamos case todos os temas rematados e estabamos supercontentas da aprendizaxe que supuxo facer cada un deles. E de súpeto chega todo o do Benidorm Fest, das redes sociais, de que se fala cada vez máis de nós... Foi como que a vida nos deu unha hostia poderosa e tivemos que reaprender todo o que pensabamos que tiñamos aprendido. Que lección sacamos de todo isto? Que nunca penses que o tes aprendido todo. É mentira. Sempre quedan cousas por aprender. Nós as tres somos mulleres moi bravas, moi empoderadas pero tamén moi imperfectas. E é desa imperfección de onde aprendemos.

—Que lonxe queda Benidorm, non?

—Uf! Moi lonxe. Estamos moi contentas e agradecidas do que foi, pero si, parécenos que foi a prehistoria.

—Tamén dicides que este disco é «unha cicloxénese explosiva da que nós mesmas saímos revisando falsas conviccións». Cales eran esas falsas conviccións?

—Todas as que teñen que ver cos pecados capitais. Por iso substituímos a preguiza polo autocoidado, a avaricia pola xenerosidade, a ira pola aceptación, a soberbia pola naturalidade...

—Cal dos sete pecados capitais é o que menos tolerades?

—A envexa. Sentir envexa é algo moi humano, pero nunca na vida ningunha das tres temos sentido unha envexa tan mala como para desexarlle o mal a outra persoa.

—E cal é o pecado capital que perdoades?

—Podería ser a soberbia.

—E a gula?

—É que para nós a gula e a luxuria non son pecados. A gula convertémola en diversidade e a luxuria en amor libre.

—Dicides que a vida vos deu «unha hostia poderosa». Que cambiou en vós neste tempo?

—O que máis cambiou foi que se xa estabamos unidas antes, agora estámolo o triplo. Creamos un escudiño entre nós e dixemos «imos a por todas». Tanxugueiras está hoxe máis forte ca nunca. Arroupámonos cada vez máis entre nós porque somos conscientes de que calquera cousa que digamos vai ser utilizada na nosa contra.

—Neste disco hai varias cancións nas que aproveitades para saldar algunhas contas. Sentídesvos moi agredidas?

—A veces si. Pero supoño que será porque non estamos afeitas a un nivel de odio tan grande. Home, nós hai veces que si que podemos sentir rabia ante determinadas cousas, pero ese sentimento de odio tan profundo que ten algunha xente dentro de su ser xamais o vivíramos, nin forma parte nunca do noso día a día.

—Tedes pensado algunha vez «quen nos mandaría meternos nesta lea..., co tranquilas que viviamos antes».

—[Ao unísono] Si [rin]. A ver, si e non. É certo que nós somos moi de cagala. Somos persoas moi reais. E as persoas reais, que fan? Cometen erros, como todo fillo de veciños. Pero tamén somos persoas que temos un corazón grande. Entón, toparte cada día na portada dunha publicación e sen posibilidades de defenderte, porque defendas como te defendas vas quedar mal e aínda vai ser peor..., pois si, dáche moita rabia e ás veces pensas quen carallo me mandaría a min meterme nisto.

—E pola banda contraria, cando dicides «paga a pena»?

—Nos concertos. Ou cando vén unha nena a abrazarte. Ou cando ves que como en Córdoba ou en Valladolid a xente canta as nosas cancións en galego. É entón cando te dás conta de que isto paga a pena.

—Aínda que rexeitades os pecados capitais, en «Fame de odio», non hai un pouco de vinganza?

—Fame de odio fala, máis que nada, dos corpos. Estamos cansas de que sempre nos digan como temos que ser. Dese paradigma da perfección. Porque, de repente, un día maduras, míraste ao espello e dis: «Eu quérome tal como son». Dáste conta de que levas toda a vida autoodiándote cando o teu corpo é o teu santuario. Que ti podes afastarte de todo o mundo pero de ti mesma non. En Fame de odio o que lle dicimos a todas é «sodes preciosas como sodes. Querédevos».

—A autoestima é un concepto que aparece practicamente en todas as cancións do disco.

—Si, é un disco cheo de reaprendizaxes. Porque durante moito tempo nos dixeron que todo era pecado, que todo o faciamos mal, que tiñamos que ser comedidas en todo... Pois non, o único que tes que facer é intentar non facer dano ao que tes ao lado. Pero sen medo a expresar como te sentes e cales son os teus valores.

—Parafraseando a Rigoberta, por que dan tanto medo as vosas conas?

—Non entendemos para nada esa polémica. Supoño que é porque somos nós e porque hai quen intenta sacarlle punta a todo. Pero si, parece que dan moito medo as nosas conas. Semella que é unha palabra prohibida, cando en realidade é unha expresión absolutamente popular en Galicia que a utiliza todo o mundo. Nós, dende logo, cando dixemos aquilo na gala foi de forma totalmente natural e sen malicia ningunha.

—Agora que viaxades tanto, como sentides que nos ven dende fóra?

—A verdade é que os galegos caemos en gracia. Aínda así quédanos moito camiño por andar e moitos tópicos cos que rachar.

—Seguides convencidas de que «non hai fronteiras»?

—Si, si que hai fronteiras. E sobre todo hai moito medo.

—Medo a que?

—A que chegue alguén a conquistar o que xa está conquistado. Pero é que nós non saímos a conquistar nada. Só saímos a expoñer o que somos e o que facemos. En calquera caso, eses que tratan de poñer fronteiras son poucos. O que pasa é que fan moito ruído.

---

---

---