O grupo actúa este sábado na Coruña dentro do ciclo Vibra Mahou
17 mar 2023 . Actualizado a las 05:00 h.Chámanlle ao seu novo disco O corasón como un after, tentando reflectir todas as enerxías que garda o traballo. «Tamén é que o noso vocalista ten un problema cardíaco —ri— e resume a noite, a festa, os amores e todo o que pasa aí», comenta Xanma. O sábado están na Coruña (Inn Club, 21.30 horas, 10 euros ) dentro do ciclo Vibra Mahou.
—Cre recomendable escoitar este disco con lentes de sol?
—Si [ri]. Este é un traballo bastante máis electrónico e discotequeiro que o anterior. Ten moita enerxía para o baile. Pódese escoitar indo no coche ou xa na pista.
—Sería un triunfo acabar soando no coche dunha persoa que sae de festa?
—Por suposto, con enerxía ravera. Tanto no coche como en bares e discotecas que frecuentamos. Se saímos por ai e nos pinchan, emociona moito.
—Nunha canción falan duns «flipados que se cren Casablancas». Son vostedes?
—Iso é un pouco ambiguo porque a canción está influenciada polos Strokes e imitamos as voces. E nós adiantamos a que nos poidan chamar iso. Xa o tiramos nós antes de que alguén nos diga algo.
—O álbum mira moito á música disco?
—Si, e a outras etapas da historia do rock. Temos influencias variadas que conflúen. Hai un toque mais funky e disco esta vez, pero tamén hai un solo parecido ao de All Along the Watchtower de Jimi Hendrix. Ou uns pianos que lembran o November Rain dos Guns n' Roses.
—Un ton tan festivo como o do disco ten que explotar en directo. É así?
—Si, de feito está pasando. O último que tivemos foi un espectáculo. Pasámolo brutal e a xente tamén. Están a tope e para nós é complicado manter a compostura cando temos a xente enriba. Non sacrificamos o carácter punk da orixe do grupo.
—Para o público xeral preséntase a The Rapants como un «grupo indie». Moita xente asocia iso a raro e aburrido. Rachan vostedes con ese estereotipo?
—É que o indie a nivel musical non é algo moi definido, xa que bebe de moitos lugares. Nós interpretamos grupos de indie aos Arctic Monkeys, The Strokes ou Two Door Cinema Club. Esas son bandas que rebentan o escenario. E o noso obxectivo é ese. Facer uns directos que non sexan aburridos, senón enerxéticos e dinámicos. Ao mellor, ás veces hai que sacrificar un pouco a execución para logralo. Perfecto que soe o disco e que logo o directo sexa animado.