Ruxe Ruxe reafirman as súas credenciais cun disco no que se presentan con menos prexuízos e con argumentos musicais máis sólidos ca nunca
24 mar 2023 . Actualizado a las 05:00 h.Coa que está caendo, que unha banda de punk rock galego che diga que despois de 23 anos e 17 álbums está no seu mellor momento ben pode semellar unha farsa ou unha boutade. Se quen cho di é Vituco Neira, voz, guitarra e alma de Ruxe Ruxe, a cousa xa empeza a gañar créditos. E se deseguido escoitas Unha noite no interior dunha faísca, o disco que veñen de publicar a pasada semana, asumirás de xeito definitivo e irrefutable que non queda outra que concordar coa aseveración inicial.
—Véxoo especialmente contento e satisfeito con este disco, non si?
—Pois si. Paréceme un reflexo moi fiel do momento que vive o grupo. Para nós, é un regalo chegar a estas alturas da historia nun momento tan guai e con tanta sintonía. Hai unha comuñón musical e persoal. E todo iso tradúcese en que nos quedou un discazo. E non son eu de ter esa sensación. Máis ben ao contrario. Nunca quedei excesivamente contento cos discos. Supoño que por un exceso de autocrítica. De feito, eu nunca escoito os nosos álbumes cando se pubican e este xa o debín escoitar 20 veces. Creo que son eu o que lle está subindo as reproducións en Spotify (ri).
—Advertiron que neste disco ía haber un xiro de guión e varias sorpresas. Cales son?
—A primeira é que o grupo é máis coral. De repente somos catro vocalistas. E despois, creo que a propia sonoridade do disco tamén é sorprendente. É moi fiel ás cousas que nos gustaron moito dende os inicios.
—No disco hai alusións explícitas aos Clash, a The Jam a Siniestro Total...
—Eu non me considero músico, considéronme un amante da música e das bandas que me marcaron. Entón, como non vai haber nas nosas cancións referencias a toda esa xente? Son as bandas que nos marcaron. Estamos en débeda total con eles. Ao final, o que nós facemos é intentar copiarlles as cancións. Sen que ninguén se decate, a poder ser [ri].
—Aínda que os gustos maioritarios semellan que van noutra dirección, segue habendo sitio para Ruxe Ruxe na actual escena musical galega?
—Cada vez é máis complicado. Os grupos coma nós estamos cada vez máis fóra de lugar. O que está de moda e o que funciona é o que é. E, aínda que estea nas antípodas do que nós facemos, eu considero que é unha fortuna que sexa así, porque en Galicia hoxe hai propostas superchulas e que soan supermodernas. Supoño que a xente busca que a sorprendan e Ruxe Ruxe non é un grupo que se caracterice por sorprender a súa audiencia. Non usamos eses trucos. Nós poderiamos facer músicas urbanas ou meterlle bases electrónicas as cancións. E ao mellor ata nos saía algo chulo. Pero ese non é o noso rollo. A nós o que nos gusta é isto. E se non entramos nas programacións, pois que lle imos facer. Nós temos que ser fieis a nós mesmos.
—Tamén dicides que vos sentides limpos de prexuízos. Cales vos quedaban?
—O maior prexuízo que nos quedaba era o medo a facer cancións achegadas ao corazón. Que falaran de amizade, que falaran do amor. De cousas que son superimportantes na nosa vida, pero das que ao grupo como que lle custaba falar. Xa sabes... Aquilo de «que pouco punk sodes. Vós do que tedes que falar é de rebeldía, de resistencia, da loita de clases...». Que está ben e xa o fixemos moitas veces. Nós temos un compromiso social moi obvio. Pero ao mellor non tiñamos ese compromiso co noso corazón e cos nosos propios sentimentos.
—É un disco valente?
—Eu creo que si. E insisto, nunca me escoitáchedes falar así dun disco noso, pero creo que este represéntanos mellor que ningún outro.
—É un disco «desbordante de luz e cor», como dis en «Crebas». Un disco cos coros e os arranxos menos punk que fixestes na vosa historia.
—Pero igual no concepto é o máis punk que fixemos nunca. En España temos unha idea prostituída do punk. Semella que todo o que non sexa o que marcou no seu día Evaristo, xa non é punk. E non é así. O Londing calling sería un disco punk a día de hoxe? The Pogues ou Talking Heads serían unha banda punk? Eu penso que o punk é outra cousa. É a aposta por romper a norma, por non depender de ninguén para facelo, por non lle pagar innecesarias facturas a ninguén para vender as cancións... E nese aspecto este disco igual é o máis punk de todos.
—Tamén hai fogonazos dun minuto de punk de vella escola, como «Viva el rey».
—É que esas son as cancións que molan. Se ti nun minuto podes facer un tema que conte algo, ese é o tema.
—Ademais da alusión a Siniestro Total, «Aliens en Samil» semella case unha homenaxe a eles.
—A Siniestro téñolle unha admiración total. A primeira vez que toquei unha guitarra na miña vida foi para facer unha versión deles.
—Nos créditos dos disco inclúes dúas citas, unha de Keith Richards e outra de Jhonny Cash. Por que as escolleches?
—Dende a distancia e o respecto, coa cita de Keith Richards, que di que se segue tocando non é por cartos nin polo público, que é por el, síntome completamente identificado. E a de Jhonny Cash, o de que «sempre que podo escoller entre amor e odio, eu escollo o amor»..., e que nin na Biblia. É a frase que máis debería aproveitar a humanidade.
—Quen son os «desertores do arado»?
—Todos os que nalgún momento pensaron, social, cultural e idiomaticamente, que os galegos somos peor que os de fóra. Aqueles que din: «Yo entiendo el gallego, pero no lo hablo porque no lo sé». Ou os de «sí, hay música gallega de mucha calidad, pero no es lo mío». É esa a deserción da que falo. Máis que da literal do arado. Que desa tamén deberiamos falar. Canto mellor nos iría se labrásemos as leiras e tivésemos colleitas propias en vez de depender de que no lo manden todo de fóra.
??? SANTIAGO CAPITOL SÁBADO. 21.00 12 EUROS