Estiven traballando ata tarde, querido Nick Drake. Logo custoume durmir. Cando me metín na cama, a novela coa que convivo dende hai meses seguía reproducíndose na miña cabeza. Non quería marchar. Escribíase ela mesma sobre o meu corpo deitado nas profundidades da noite. Construía estrañas subordinadas, sopesaba novos conflitos, advertía o final dun capítulo. Procurando un sentido, preguntábase pola súa necesidade de existir. Para que, para que insistiches hoxe comigo. Que intúes en min tan importante como para ser contado, preguntábame ás catro da madrugada. Pelexamos a morte. Cando por fin se deu por vencida, deixou de interrogarme e ocuparon o seu lugar as divagacións habituais dun desvelo. Excursións polo pasado, perplexidades do presente, cavilacións abertas ao futuro. Pensamentos así. A corrente foime arrastrando cara ao sono. Estaba a piques de conseguilo ata que un lategazo mental, unha conexión entre dous cables xusto no momento de quedar durmido, me devolveu abruptamente a consciencia. Veu sendo un deses pensamentos sen control, coma unha violenta labarada erguida de súpeto na escuridade, equivalente a un estoupido que me fixo observar a existencia dun xeito agravado, cunha nitidez que me deixou fóra de xogo. Unha iluminación fulminante. Unha verdade inflexible, unha verdade en carne viva. Unha verdade a berros. Un pensamento demostrativo de que a vida nos atravesa con severidade notarial, rigorosa e implacable. Sen saltarse un só capítulo. Toda esa carga explosiva entrou en min: grandes verdades, irresolubles verdades, abrasadoras verdades. Desacougantes verdades ás catro e media da madrugada. Sabes ao que me refiro, querido Nick Drake. Parécese ao que lemos no teu epitafio: «Agora ascendemos / e estamos en todas partes». Lembrámoste polos cincuenta anos da túa morte: alto, elegante, coa roupa pequena. Daquela volvo a Pink moon, a túa obra mestra, e escribo isto para dicirche que esas once cancións, a pesar da súa tristura outoniza, son un analséxico perfecto contra os lóstregos da noite. Conseguen abrir a madrugada de par en par mentres a cidade dorme a sono solto aí fóra. Escoito Place to be e collo aire: «Cando era máis novo, noutra época / nunca vin a verdade colgando da porta / agora que son máis vello, vexo que chega de fronte». Así se presenta a última verdade que me asalta: de fronte, serena e suave. Desafiándome baixo unha lúa rosa.