Tento avanzar estes días cara ao desenlace dunha novela. Bato nas teclas do ordenador contendo a euforia, coma un maratoniano suorento que albisca a liña de meta e se resiste a erguer os brazos. Todo ben. Pero ocorre que estou atravesando o centro da néboa, afectado por un episodio de desorientación. Ensinounos Patricia Highsmith, reflexionando sobre o oficio de escribir, que cómpre perderlle medo a esas brétemas que adoitan aparecer no treito final da carreira. Nada de martirizarse. A solución é apertar os dentes e traspasala con paso firme, quizais permitindo que unha decisión de última hora modifique o mapa da nosa historia. Estou nese transo. Atento a xiros imprevistos, sentándome cada tarde diante do ordenador coas luces antinéboa postas. Leo un poema de Inma Núñez, en Unha casa onde vivir (Espiral Maior), que me dá pistas: «Cando a tarde é unha estrada que parece non rematar / non recollas a mesa nin te laies nin tires o lixo. / Non virán comer as ánimas, pero ti non recollas, non vaias perder o riso polo sumidoiro». E escoito pola radio unha entrevista a un colega que admiro. Responde con seguridade e celebra que se lle rebelen os personaxes mentres traballa, adquirindo vida propia. Preocúpome. Os meus teñen as súas pequenas ambicións, fan proxectos, cultivan algúns soños. Pero sempre me obedecen. Raymond Chandler morreu escribindo os primeiros capítulos de Poodle Springs, xusto cando decidía casar a Philip Marlowe. Onetti considerábao a rebelión total do emblemático detective, que se atrevía a matar o seu creador por ser capaz de roubarlle o tesouro da solteiría. Pero Hamlet era indeciso por orde de Shakespeare, non por sublevarse durante a súa creación. O autor de El astillero defendía que os personaxes só actúan de xeito autónomo unha vez rematado o libro, cando quedan en mans dos lectores. Cando se converten nos nosos amigos e viven aloxados a perpetuidade na mesiña de noite. Onetti contaba cun magnífico corpo de seguridade: Maigret, Emma Bovary, Fabricio del Dongo, Tartufo, Don Quixote. Philip Marlowe e Hamlet, por suposto. Selectas compañías. Atrévome a dicir que tamén aspiro a superar a néboa coa súa axuda. Non tanto a literaria, que na fin de contas é algo intrascendente. Refírome ás néboas imprevisibles da vida, cando unha mañá saes do portal tan tranquilo, comezas a camiñar e resulta que se che caeu o riso polo sumidoiro.