Levo un montón de horas metida nesta cama, ás veces gustaríame que fóra unha alfombra voadora e saír con ela a pasear sobre a cidade e ver caer a chuvia desde atrás, desde o principio. O malo é que a nube non me permitiría acceder ao seu misterio. Da auga sabemos que cae, que molla e pouco máis. Como adoita pasar cos inicios, a maior parte do tempo só coñecemos que algo existe cando leva tempo sucedendo. Vale para a chuvia, a guerra, o amor ou o fin dos imperios, pero eu sigo encamada e este colchón aferrado aos seus anclaxes, nada de voos misteriosos, só evocación de silencios dominicais e de tripas que piden sustento. Haberá que mover o corpo ata a cociña, facer café, tostar o pan de onte, decidir se manteiga ou aceite, se cine ou sofá, se escribir ou ler, esfollar as margaridas das rutinas do día de lecer.
Polo de pronto, navego en internet, que non é voar, pero é o máis parecido a mudar sen ton nin son de póla a póla da árbore. Hoxe souben dun grupo de artistas que se declararon loxicofobistas. Un movemento cun nome tan ben elixido debería ter vivido unha longa existencia, aínda que sendo unha nova xeración de surrealistas teríalles bastado con deixar unha longa sombra. Hai un cadro de Remedios Varo que me encanta. Dúas persoas despídense dando a volta á esquina, pero a sombra queda abrazada na pedra. Dicir adeus é imposible e ser muller e entrar nos canons tamén. Non saíu nos libros de arte, pero aí está a súa obra, tan viva, feita case toda en México anos despois de participar naquela exposición nos sotos dunha librería de Barcelona da que apenas hai algún catálogo e algunha foto.
A metade daquelas obras xa non existen ou están perdidas nos trasteiros ou en casas abandonadas. Quizás sexa máis importante o relato do que alí sucedeu que as obras en si. A arte, tan difícil de discernir, acaba sendo literatura, e os loxicofóbicos soan xenial con tanta esdrúxula e tanto aborrecer o sentido común. No seu manifesto, deostaron a expresión artística e reclamaron a poesía como modo de coñecemento. Non teño nin idea do que significa iso, pero me gusta. A lóxica a veces non chega.