Pertenzo á confraría de inxenuos que confiaron en que iamos saír mellor da pandemia, que imaxinaron daquela un futuro máis habitable e un humanismo máis enriquecido pola acción dun virus que nos fixo a vida imposible. Pero xa sabemos que aconteceu o contrario
08 ago 2025 . Actualizado a las 05:00 h.Chegamos de pasar a mañá na praia e S. ensinoume un álbum de fotos impreso en papel, intelixente resposta a esa voracidade enfermiza que consiste en acumular imaxes dixitais ás que logo non se lles presta atención. Viaxamos aos días centrais da pandemia e alí estaba X., a súa pequena, xogando no escenario insólito dunha praza do Obradoiro convertida nun deserto, contraria ao alboroto habitual dos turistas. «Sairemos mellores disto», diciamos algúns entre os embates do medo. Pertenzo á confraría de inxenuos que confiaron nesa perspectiva, que imaxinaron daquela un futuro máis habitable, un humanismo enriquecido pola acción dun virus que nos fixo a vida imposible. Pero xa sabemos que aconteceu xusto o contrario: novas guerras, un xenocidio en curso, ascenso da ultradereita, crises migratorias, os delirios de Donald Trump. Un presente en chamas, sen ninguén ao volante. Asáltame en ocasións unha sorte de malestar difuso, de orixe incerta, mentres transito polas pequenas actividades do día. Quizais, o efecto, estendido no tempo, de ter ansiado algo con grande intensidade —un panorama social menos agresivo— e estar experimentando agora, en cambio, o seu reverso máis terrible. «Tal vez la infancia es más larga que la vida», escribiu Ana María Matute en Paraíso inhabitado. Fuxiu un lustro á velocidade dun lóstrego e a intrépida X. anda asomada agora ás difíciles néboas da adolescencia, convencida de estar desprendéndose da cativa que segue sendo. Os que asistimos a esa mudanza entendemos, por suposto, que se trata dun espellismo. A nena da praza permanecerá aloxada para sempre no seu interior, aínda que durante os vindeiros anos se encargue de negalo e deba enfrontarse a outras guerras menos interesantes. O misterio de vivir completará o seu traballo e algún día atopará esa infancia perpetua que, unha vez recuperada nas profundidades da existencia adulta, xa nunca nos abandona. Unha nenez clandestina, a miúdo mal disimulada, que tentamos disfrazar de perplexidade: ese desconcerto de imaxinar un mundo máis apracible e ter que coñecer, pouco tempo despois, as fatuas palpitacións dos vellos totalitarismos. Vaise despregando a tarde mentres S. segue amosándome máis fotos. Risas, xogos, plenitudes infantís doutro tempo. Salvavidas de papel aos que me agarro con ambas as mans, algo náufrago, coma querendo deter en balde esta salvaxe oscilación da historia.